Huisbezoek

Vanavond hadden we huisbezoek. Dat hebben we eens in de anderhalf jaar. Twee heren uit de kerkenraad komen op bezoek en vragen naar ons geestelijk leven, onze zegeningen, onze behoeften en onze zorgen. Het was deze keer al wat langer geleden, dus zeg maar voor dat manlief mij alles opbiechtte en onze relatie in een crisis belandde.
De mannen wisten wel van de depressie van manlief, dus vroegen daar ook naar. Met stijgend verbazing heb ik naar manlief zitten luisteren. Hij ging er namelijk heel erg op in, hoe vervelend dat was, hoe eenzaam, hoe moeilijk, hoe heftig en dat hij er moeite mee had dat God dit voor hem in petto had enzenzenz. Ik viel bijna van mijn stoel. Voor mij is het namelijk zo, dat er een behoorlijk verband bestaat tussen de verslaving en het vreemdgaan van manlief en de depressie die daarop volgde. Maar daarover geen woord! Onbegrijpelijk! Er komen mensen met een goed hart en een geloof je pastoraal bezoeken en je laat je niet in je ziel kijken?! Ik kon er niet bij.
Toen hij ook nog eens een heleboel begrip kreeg voor zijn toestand, kwam bij mij wel de stoom uit mijn oren. Ik wist niet wat ik moest doen. Op zulke momenten klap ik dicht. Ik stond in twijfel, moet ik nu wel of niet deze zaak opengooien? Ik riskeer dan de woede van manlief, die zeer summier is in het delen van deze problematiek. Dat wil ik ook respecteren. Aan de andere kant, ik werd hier helemaal niet gerespecteerd! Er werd mij zorg, gebed, hulp onthouden, die ik wel nodig heb! Ik voelde me namelijk niet vrij om het wel te delen en hield me wat op de vlakte.

Nadat de heren waren vertrokken, heb ik het er met manlief over gehad. Hij had er wel over nagedacht, maar vond het te moeilijk om te vertellen. Hij schaamde zich te veel. Dat heb ik nu al zo vaak gehoord! Ik heb hem gezegd dat ik me dat wel kan voorstellen, het is ook absoluut niet mijn bedoeling om hem overal als bad guy neer te zetten, maar we hebben mensen om ons heen nodig, die voor ons bidden, er voor ons zijn! En dat onthoudt hij zichzelf en daarmee mij!
Toen hij dat hoorde, zag ik hem echt instorten. Hij voelde zich een enorme loser en bleef daar maar in rond tobben. Eerder was ik dan voor hem gaan zorgen, hem proberen eruit te halen, hem te redden. Ik leer echter steeds meer dat niet te doen, omdat we anders nooit een gelijkwaardige relatie krijgen en hij geen eigen verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Vervolgens verdwijnt hij naar de schuur om te klussen, om tot rust te komen, zoals hij zelf zegt. Ik mis dan zo dat hij zijn hart uitstort, dat hij er voor mij is, dat we er samen uit komen. En woensdag gaan we naar therapie, dan breng ik dit ter tafel, doet de therapeut allemaal dit soort voorstellen, praat er samen over, wees open naar je vrouw, verstop je niet en dan vindt hij het weer de uitvinding van de eeuw en gaat hij het voortaan echt zo doen. Tot er zich weer zo'n situatie aandient en hij weer met zijn handen in het haar zit. Hoe hopeloos is dit? Of zie ik het te zwart in? Ik vind het reuzemoeilijk om dit positief te duiden. Ik had zo gehoopt dat met meer positiviteit in zijn leven, het dal waaruit hij aan het opkrabbelen is, hij ook uit zichzelf opener zou worden, meer zou delen. Misschien is mijn verwachting wel te hoog en moet ik daar afscheid van nemen. Dat doet pijn! Want wat blijft er over voor mij? Kan ik hier wel mee leven?
Ik heb er geen antwoorden op. De tijd zal het leren. En misschien ben ik weer te snel, wil ik te vlug. Dat klinkt namelijk ook wel bekend....