50!!!!

Nee...ik ben nog lang geen vijftig...dat duurt nog even. Maar ik zag wel dat ik al mijn vijftigste blogbericht heb geplaatst en dat in een half jaar tijd! Dat is toch even het gedenken waard! :)

De tijd vliegt voorbij! Ook sinds vorige week. Schreef ik dat het afgelopen weekend vrouwenconferentie was en ik daar ook bij was, is het nu al weer dinsdag!
De conferentie was heel erg goed. Met 600 vrouwen naar lezingen geluisterd, gebeden, elkaar bemoedigd, gezongen, theater gezien, lol gehad, kortom, fantastisch. Gert Hutten en Jeannette Westerkamp gaven lezingen over het thema: Geef mij inzicht. Vorig jaar was het thema: Wordt vernieuwd en dit was een soort vervolg hierop.

Tja, hoe breng ik zo'n conferentie over? Niet. Dat gaat me niet lukken! Ik vond het wel heel confronterend om weer te leren dat God dóór mij werkt en niet vóór mij. Dat ik heel vaak wel inzicht heb, maar het niet benut en wel blijf wachten op Gods antwoord. Terwijl ik diep vanbinnen dan wel een soort vaag vermoeden heb welke kant ik op moet. Maar dat is vaak niet het antwoord wat ik wil...als ik eerlijk ben... Meestal verlang ik toch dat God antwoord geeft op mijn manier! En als hij dat dan doet, door mij in te fluisteren, sta ik erover heen te tetteren..
Van Jeannette leerde ik: de Heer is hier. Overal waar je komt, overal waar je bent, of je je nu angstig voelt, of happy, zeg maar : de Heer is hier. Hij is namelijk altijd bij ons! En er concreet mee bezig zijn, intensiveert ook het leven met Hem. De Heer is hier.

Dat heb ik ook wel nodig. Vorige week leefde ik denk ik nog op de adrenaline van de reis en de aanstaande conferentie. Nu lijkt het kaarsje een beetje uitgegaan. Ik ben moe, kribbig en zit mezelf in de weg. En manlief moet het nog vaker ontberen, ik heb het gevoel dat hij momenteel niets goed kan doen.
Hoe hard ik ook probeer te denken: kijk eens wat hij allemaal doet en hoe gezellig hij bijv. met zoonlief speelt, het helpt geen zier.
Vanmorgen was ik bij mijn coach en die weet mij altijd goed te raken. Ze had het over onvervuld verlangen. Heb ik het al eerder over gehad. Dat dat ziek maakt enzo. Staat ook in de Bijbel. Jaja. Dat weet ik wel. Ik verlang er zó naar dat manlief eens onbaatzuchtig naar mij luistert. Niet steeds over zichzelf begint, ook als het over mijn moeiten gaat. En dat gebeurt wel steeds. Ik blijf maar het gevoel houden dat ik voor hem moet zorgen, dat is niet alleen een gevoel, het is ook praktijk.
Hij wil graag dat ik altijd vrolijk ben, zijn stemmingen opvang, stabiel ben, structuur aanbreng en wat dies meer zij! En dat ben ik niet! Ik ben een vrouw!! Zijn vrouw!! En hij mag wel eens volwassen worden! En hoe hard hij ook echt zijn best doet...dit lijkt maar geen bodem te krijgen.

En het is nu mijn struggle om die verwachting los te laten en ruimte voor mezelf te nemen in plaats van te blijven hopen en zorgen...daar kan ik wel wat steun bij gebruiken!