Pinksteren enzo

Zonovergoten Pinksteren! Dat was het! Van de plannen om naar Opwekking te gaan is niets terecht gekomen. Verleid door de zon hebben we een fietstocht gemaakt met als beloning een middagje zon en strand.

Zondag hadden we een leerdienst over Pinksteren, Gods Geest in ons, om ons te leren. Blijvend te leren wat Gods genade is, Zijn doel, onze bestemming. Ik verlang zo naar mijn uiteindelijke bestemming! Als ik weer hoor van het geweld in Syrië, aardbeving in Italië, doden door verdrinking en ongelukken in eigen land, mensen die hun baan kwijtraken, dan kan ik zo verlangen naar de komst van onze Heer! Dichterbij huis, als ik kijk naar onze relatie. We zijn beschadigd. Gekwetst. En dat gebeurt steeds weer opnieuw. Onze buffer is weg. In een goede relatie slik je een keer, maak je goed ruzie en dat kun je er weer overheen zijn. Bij ons slaat alles om in wantrouwen. In pijn. In verdriet. En die cirkel is zo moeilijk te doorbreken! Ik mis soms de kracht en de energie ervoor. Op Groot Nieuws Radio hoorde ik vanmiddag een interview met Ivar van der Sterre, over de kracht van woorden. Negativiteit is een cirkel, waar ook de duivel gretig gebruik van maakt. Zo ook in de communicatie. Heerlijk om jezelf te laten gaan, maar waar brengt het jou en de ander? Oei, dat raakte me wel! Hoe makkelijk is het om mijn man te verwijten, me te gedragen als een slachtoffer, hem verantwoordelijk te stellen voor zijn daden. En hem de grond onder zijn voeten weg te slaan. Hmpf. Een behoorlijke nadenker voor mij. Ik heb de keus hoe te reageren op mijn man. Ik ben verantwoordelijk voor wat ik doe, hij voor wat hij doet. Dat neemt natuurlijk niet weg dat als er iets mis is, je dat moet bespreken met elkaar. Het is alleen de manier waarop. Als voorbeeld haalde hij een opvoedsituatie aan. Stel, je kind komt vaak te laat. Je kunt dan zeggen: jij kunt ook nooit op tijd komen! Gevolg: kind raakt ervan overtuigd dat hij/zij het niet kan en zal zich daarnaar gedragen. Je kunt ook zeggen: in een volgende situatie kun je wel iets eerder beginnen, dan kom je ook op tijd. Gevolg: je geeft het kind vertrouwen in een andere aanpak. Simpel hé! Ga er maar aan staan!
Zo werkt het dus ook in een huwelijk. Breek je elkaar af, of bouw je op? Bij ons is er de laatste tijd veel afgebroken. Opbouwen is dan zo makkelijk niet. Het is wel de klus waar we voor staan. Die we aangaan. Maar wat moet je wijs zijn in het leven! Volwassen zijn is pijnlijk moeilijk. Zeker als de basis zo kwetsbaar en fragiel is als die van ons. Want laat ik eerlijk zijn, het is toch ook gewoon lekker om op de ander te schelden? Want dan lijkt het mij niet te raken, een afleidingsmanoeuvre om niet bij mezelf stil te staan. En om manlief een potje te laten zweten, hem echt te laten voelen wat hij mij heeft aangedaan. Schiet ik er wat mee op? Nee, de afstand wordt alleen maar groter tussen ons. Niet doen dus. Niet meer doen dus. Kijken naar de zegeningen. Vandaag kreeg ik een e-card van manlief. Een maffe struisvogelkop met de tekst: hé, waar blijf je nou?! Het maakte me warm vanbinnen. Toen we jong en verliefd waren...ahum...stuurden we elkaar veel e-cards. Is hij me opnieuw aan het versieren? Durf ik dat toe te laten? Ervan te genieten?
Wordt vervolgd!!