Sport en stuff

Oké,ik zal het eerljk bekennen, ik ben geen vrienden met sport. Als keurig reformatorisch meisje ben ik ook niet opgevoed met sportieve activiteiten. Het zat dus, zeg maar, niet echt in mijn systeem. Fietsen en wandelen, leuk. Maar verder? Ho maar! Tot ik een jaar of 10 geleden serieuze gewrichtsklachten kreeg. Hypermobiliteitssyndroom was de uitkomst. Mijn banden zijn te soepel, waardoor het veel energie en moeite kost om mijn gewrichten op zijn plek te houden. Zo heb ik snel iets uit de kom, kan ik mijn duimen makkelijk tegen mijn pols leggen en kon ik tot voor kort mijn benen in mijn nek leggen. Leuk idee voor een circusact, maar daar heb ik helaas niet voor gestudeerd. Het is hooguit vermakelijk op een verjaardag.. Op advies van de reumatoloog ben ik gaan sporten om mijn spieren wat te verstevigen. Dat werkte goed. Tot de dame die deze sportlessen gaf ermee stopte. Ik raakte zwanger en daardoor de sportieve kluts kwijt. Na de zwangerschap nog wat aan body balance gedaan. Maar bij mij was de balance vrij snel te zoeken, ik raakte een beetje uit de kom. Toch bleef het kriebelen, ik zag allerlei hardlopende mensen en dat leek mij ook wel wat. Lekker buiten, niet zo zweterig met al die spierbundels in het felle licht van een sportschool, maar gewoon op eigen houtje, dat moet niet zo moeilijk zijn, toch?! Maar oooh, die discipline! Die zit er bij mij niet van nature in. Dus toen er 50 meter bij mijn huis vandaan hardlooptraining gegeven werd in een zaaltje voor een paar euro per maand, dacht ik: wow, als dat niet op mijn lijf geschreven is! En dat was het niet. Na 3 maanden had ik een nekhernia...moeilijk te zeggen of dat echt door het hardlopen kwam, in ieder geval verbeterde het toen ik tijdelijk stopte. Jaja, tijdelijk. Want inmiddels was ik zo gemotiveerd, dat ik door wilde gaan. Ook een eigenschap van een calvinist hé, doorgaan! :) dus na een paar maanden weer begonnen. Ik was de week na het sporten niet vooruit te branden. Ik had vreselijk veel pijn, was doodmoe en toen ik ook begon flauw te vallen vond manlief het welletjes. Ik nog niet. Nee, ik ben meer van het soort, doorgaan tot je er bij neervalt en dan opstaan en weer doorgaan. Maar toen ik voor wat anders bij de huisarts was, liet ik me toch ontglippen dat ik het niet echt normaal vond. Hij was het met me eens...hoe fijn. Maar peuterde me ook fijntjes aan mijn verstand hoe ik het met mijn lijf in mijn hoofdje haalde om zo'n fysieke sport te gaan doen. Huh? Fysiek?? Is elke sport dan niet heel erg fysiek? Maar nee, mijn lijf kan dat niet aan. Baal. Ooh, wat baalde ik. Ik, als dertiger, moet toch gewoon kunnen sporten? Bovendien, de kilo's vliegen eraan, dus ik wil gewoon wat doen om wat strakker in mijn velletje te gaan! Ach, ik neem de huisarts serieus en kijk wat het effect is...dat was, u raadt het al, fantastisch. Ik kon gewoon zonder pijnstillers 's morgens mijn bed uit, ik viel niet meer flauw...niet meer doodvermoeid. Maar ach, wel in een paar weken tijd 3 kilo zwaarder. En dat frustreert, hoewel ik helemaal niet te klagen heb over mijn BMI, doe ik dat toch. Ik ben immers van het vrouwelijke soort. Dussss....afgelopen dinsdag de stoute schoenen weer aangetrokken, rennenmetevy gedownload...want als ik nu heel rustig begon... Het was heerlijk. De zon scheen, het bos was prachtig, ik rende er vrolijk op los, onder begeleiding van Evy. Helemaal energiek was ik. Tot zo'n 3 uur 's nachts. Ik kon wel janken van de pijn. Alsof ik griep kreeg, wat een spierpijn. Alsof ik was aangevallen door een olifant. Ik heb me volgepropt met medicijnen en gisteren ging het wel. Totdat de cocktail uitgewerkt was. AARGHH! Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Een ezel en een steen enzovoorts. Hoe hardleers ben ik?! Heel erg...niet hardlopend, maar zeer hardleers. Dit kan ik dus gewoon niet. En daar kan ik niet tegen. Dat ik iets niet kan. Ik heb manlief ingeseind om mijn hardloopspullen te verbranden, rennenmetevy te wissen en me vast te binden, mocht ik toch weer de kriebels krijgen. Ik kan er heel lollig overdoen, maar het doet ook echt pijn. Dat ik moet accepteren dat mijn lijf heel veel dingen wil en heel veel dingen ook niet kan. Ach, het is maar sporten. Hoe belangrijk is dat. Voor mij dus wel. Het is een stukje vrijheid, wat ik kwijt ben. Ik kom er wel overheen, maar het is hardnekkig. Het is wel allemaal hard. Hardlopen, hardnekkig, hardleers...misschien toch maar eens op zoek naar iets softs..softball...maar mijn oog hand coördinatie, daar is menigeen gillend van weggelopen...misschien gewoon maar niet meer sporten. Bewegen is op zich al een uitdaging, dus gewoon een stapje terug. Zucht. Ik vind het toch niet leuk!