Wantrouwen

Er is iemand extra in ons huwelijk. Al een hele tijd. Eerst was dat de internetverslaving. Toen was dat de buurvrouw, onzichtbaar voor mij, maar tastbaar voor hem. Nu is het iemand anders. Een vrouw. Ze heet Wantrouwen. Ze komt vaak langs. Ik voel haar gaan. Ik zie haar niet. Ze vliegt langs. Ze strooit zaad in mijn hart. Vaak op fijne momenten. Als manlief thuis komt met bloemen. Dan fluistert ze: zo, heeft hij weer wat goed te maken? Of als manlief zegt dat hij van me houdt. Dan zie ik ineens heel groot boven zijn hoofd staan: ben jij de enige tegen wie hij dat zegt? Als hij zijn arm om me heen slaat. Dan gilt ze op hoge toon: geloof hem niet!
Vaak schiet het wortel in mij. Dan word ik cynisch. Dan zeg ik het hardop, wat zij me influistert. Weg zijn dan de fijne momenten.
Ik heb nu een nieuwe tactiek. Ik maak haar bespreekbaar. Ik zeg: ik voel dat ze er weer is. Ik durf je niet te vertrouwen. Het maakt me bang. Manlief vindt dat fijn. Het geeft inzicht. Het is pijnlijk, dat ook. Maar het is wel hoe het is. Wantrouwen vindt dat niet leuk. Ze briest en stampvoet. Ze strooit nog meer zaad: je bent het zelf niet waard, hij vindt je niet leuk, hij doet alsof, geloof me nu, je gaat weer voor het sprookje! Je bent dom! Naïef! Je bent een bitch als je dit soort dingen tegen je man zegt. Hij heeft het ook moeilijk.
Ik houd moed. Ik stel haar gerust. Ik vind het prima dat je er bent. Je bent welkom in mijn leven op dit moment. Het is nodig. Ik omarm je. Soms koester ik je. Want soms is het prettig om negatief te zijn. Je bent er gewoon. Ik kan je niet inslikken, ik kan je niet wegduwen, ik kan je niet wegtoveren, hoe graag ik ook afscheid van je wil nemen. Hoe harder ik dat probeer, hoe hardnekkiger je wordt. Je bent net spam. Ik gooi je niet weg. Je hoort bij mijn leven. Jammer genoeg. Er komt een dag dat we weer afscheid van elkaar nemen. Ik zal je dan een dikke knuffel geven. Je hebt me in laten zien wat mijn gevoel is en hoe ik dat serieus moet nemen. Dat is een zegening, ook al voel ik dat nu niet vaak zo. Ik weet dat het zo is. Ik zal je met veel vreugde uitwuiven. Maar nu mag je nog even blijven. Want je helpt me ook om het doel voor ogen te houden. Om me niet te laten afleiden. Om me echt te laten zijn.