Zoonlief

Ineens gaat het zó hard! De ene week heb je echt nog een peuter in huis, sinds een paar weken veranderd hij in een bijna kleuter! Binnen een week dag en nacht zindelijk, een dikke papfles 's morgens hoeft meneer niet meer, want ik ben toch al groot en ook zijn speen gaat volgens eigen zeggen de prullenbak in als hij 3 is. Dat dat al over een week of 4 is, weet hij nog niet. Hij groeit met de dag. Niet letterlijk, want het is en blijft een klein purkje. Maar hij wordt zo wijs!
Hij maakt grappen en grollen en vindt zichzelf de allerleukste. Hij is gefascineerd door meisjes en wil het liefst een jurkje aan. Verder dan nagellak en een armbandje zijn we nog niet gegaan... :)
Hij wordt ineens assertiever. Was het eerst een bleu jongetje waarbij we in de schriftjes van de kinderopvang altijd lazen dat hij alles liet gebeuren en zich niet verweerde...is het nu andersom. Hij kan heel triomfantelijk vertellen dat hij wéér kindjes heeft geduwd. Ai...dat is niet echt leuk, maar schijnt erbij te horen.
Hij probeert allerlei dingen op zijn manier te organiseren, we noemen hem tegenwoordig dictator. Maar zoals meneer zelf verkondigde: ik ben geen dikke tator hoor! Noemen we hem natuurlijk nu dikke tator...
De liefdesuitingen zijn niet van de lucht. Mama, ik houw jouw arm even vast, ik vind die zóó lief. Mama, je hoeft niet bang te zijn voor grote vliegtuigen als het donker is, dan slapen die ook... (goed verzonnen hé! Scheelt een hoop paniek 's nachts!) Mama, als we naar een andere kerk gaan, is die dan ook van Jezus? Want ik wil wel een kerk van Jezus hoor!
Het is echt genieten, zo'n mannetje in en om het huis. Het liefst is hij buiten. Hij volgt alles in de tuin met grote belangstelling en ik doe hem geen groter plezier dan sla knippen. Met uiterste precisie worden alle blaadjes afgeknipt en ter keuring onder mijn neus gehouden. Eten? Ho maar! Mama, ik eet toch geen gras uit de tuin, ik ben geen koe! Tja, geef hem eens ongelijk! Maar de aardbeien...die wil hij wel!
Hij is helemaal weg van Koek en Ei.en van baby's! Hij wil ze het liefst de hele dag op schoot, laatst was ik op een verjaardag en heeft hij echt 20 minuten met een baby op schoot gezeten! Muisstil, kusjes geven en o wee als ik hem wilde helpen. Uiteindelijk heb ik hem moeten overreden dat we naar huis gingen en dat de baby niet met ons meeging. In de auto zat meneer nog met een pruillipje en verzuchtte: ik wil ook echt een baby hoor! Dat gaat me dan ook wel weer aan het hart. Ik zou hem graag een broertje of zusje gunnen, maar het is er nu de tijd niet voor! Klinkt wat plannerig, maar voor de komst van zoonlief hebben we een intensief medisch traject gevolgd en dat zie ik met manlief nu echt niet zitten. Eerst maar eens onze eigen liefde weer op orde stellen, om daarna weer verder te kijken. Maar pijn doet het wel. In de christelijke scene is iedereen op onze leeftijd al zowat klaar met kinderen krijgen en hebben wij allerlei gezinnen om ons heen met 3 á 4 kinderen. Niet dat ik daaraan moet voldoen, maar het verlangen is er wel, naar een ander kindje, naar gezelschap voor zoonlief, naar vervulling van onze liefde. En ik vind het heel moeilijk dat het nu niet kan. En als zo'n klein mannetje dan ook nog eens verzucht dat hij ook écht een baby wil, dan doet dat ook pijn bij mij.
Maar ook dat leggen we in Gods Hand. Waar anders zouden we naar toegaan!