Vrienden

Manlief en ik waren beste vrienden. Waren. We lachten veel, praten over álles, huilden samen en steunden elkaar door dik en dun. Dat is nu weg. Het is kwijtgeraakt in de poel van ontrouw. Ik ben op mijn hoede bij hem. Wat meent hij ervan, hoe waar is, wat is zijn bedoeling, klopt het wel wat hij zegt. En ik ben o zo snel op mijn tenen getrapt. Nu had ik al lange tenen...ze zijn de laatste tijd ook nog wat gegroeid. Het lijkt net of ik manlief niet meer zo goed ken. Doordat hij een depressie heeft, is zijn humor ver te zoeken en snapt hij de grappen van mij ook niet meer. Ik ben snel geïrriteerd om zijn manier van doen, terwijl ik daar vroeger met een kwinkslag wel weer over heen kwam. Nu staat alles in een groot zoeklicht: ben je wel te vertrouwen??
Ik mis het wel, juist die vertrouwelijkheid. Dat aan één woord genoeg hebben. Die blik van verstandhouding. Het delen van je diepste gevoelens. Met vriendinnen kan dat ook, maar het is nooit zo close als met manlief. Het doet pijn dat juist die diepere laag nu ontbreekt. Dat we soms meer kennissen lijken dan geliefden.
Het is soms ook wel humoristisch. Vind ik dan weer. Want praten, dat doen we nog steeds als de beste. Ik maak van mijn hart niet altijd een moordkuil, dus flap ik er nogal eens wat uit. Zo lagen we pas in bed te praten over van alles en nog wat en kregen we het over het vreemdgaan van manlief. Voor ik het wist had ik er van alles uitgeflapt. Wat ik er van vond, wat het met me deed, waar ik mee zat. En geloof me, dat is al veel vaker ter sprake gekomen, maar deze keer was het meer een praatje vanuit mezelf en niet echt verhullend en verpakt zeg maar. Ontactisch is een beter woord.
Dus zei manlief voorzichtig: ik vind het best lastig als je het op deze manier zegt. Waarop ik zei: o ja, je hebt helemaal gelijk! Ik verwarde je even met mijn beste vriend, daar deelde ik dat soort dingen altijd mee, maar nu ben je tegelijkertijd ook mijn ontrouwe echtgenoot! Ik kon er wel om lachen, manlief uiteindelijk ook. Zo dun is de grens. En zoveel hoop is er dan ook. Dat ik dat dan zomaar deel, uit de grond van mijn hart, zonder nadenken hem vertrouw...alleen het onderwerp is nu wat pijnlijk, maar dat geeft niet, daar mag ook ruimte voor zijn en die ruimte mag ik best pakken. Hij is niet weg, die beste vriend. Hij zit op een veilig plekje te wachten totdat het weer vertrouwd is.
Zo komen we er wel.