Veel

Dit belooft een heftige week te worden. Dat begon gisteren al met Avondmaal in onze gemeente. De laatste tijd zijn er wat spanningen in onze gemeente, omdat er verschillend wordt gedacht over de prediking. Wij zijn er zelf ook bij betrokken, omdat we vaak het centraal stellen van Christus in de diensten missen. Het gaat meer over hoe wij zijn als mensen en dat leidt ons af van het zicht op Jezus. Het lijkt wel alsof we als gemeente en kerkenraad niet echt dichterbij elkaar kunnen komen hierin. Onze vragen en opmerkingen worden als aanvallend beschouwd en ze voelen zich niet gerespecteerd in hun rol als gezagdragers in de kerk. Terwijl dat niet onze bedoeling is! We respecteren hen juist in hun moeilijke taak, nu we al zo'n 7 jaar vacant zijn. Toch kun je weten dat je broeders en zusters bent in de Heere Jezus Christus en elkaar toch niet begrijpen. Heel erg pijnlijk vind ik dat. Gelukkig hadden we gisteren Avondmaal. Een tafel van herinnering aan Jezus dood en opstanding, een tafel van liefde en een tafel van gemeenschap. Het was fijn. Al wie de naam van Jezus aanroept, zal behouden zijn, stond centraal.

Ik dacht aan het lied van Michael W. Smith:

Take me over
Just to rest in your arms
Close enough to hear your heart
Just to kneel at your feet
Where everything fades away and I sing

Jesus, Jesus, take me over now
I surrender
Everything I have,
I lay it down
All of me

With just a glimpse of your face
All my fears melt away
Lost within your embrace
I’m pouring out all my admiration

Jesus, Jesus, take me over now
I surrender
Everything I have
I lay it down
All of me

Laat mijn leven zo zijn! Vol overgave, liefde, dichtbij Jezus!

Maar goed, deze week staan er verschillende dingen op het programma. Zo hadden we vandaag een intake bij een nieuwe relatie therapeut en staat er vrijdag ook nog een intake op de planning bij nog een andere relatie therapeut. Ze werken volgens de Emotionally Focused Therapy methode, die in Nederland nog vrij nieuw is, maar wel heel erg helpend. Het gaat vooral over verbinding met elkaar aangaan, je hechten aan de ander, herstel van vertrouwen en liefde, een basis om verder te gaan. We staan er beiden open voor en willen dit graag aangaan, omdat we dit zo missen op dit moment in onze relatie.

Een intake is ook weer heftig, omdat het hele gebeuren van de laatste tijd weer de revue passeert. En dat doet pijn. Ik vond vooral de vraag: hoe hou jij het nog vol, heel erg confronterend. Ik ben een doener, ik vind het lastig stil te staan bij dit proces en wil graag verder. Maar zo'n vraag zet me dan ineens weer stil. Dan realiseer ik me dat ik low level leef op dit moment. Alles staat in de wacht. En alles gaat ook door. En ik overleef door niet te diep in mijn emoties te duiken. Ze zijn er wel. Zomaar spontaan duiken ze op. Er lag dit weekend een dood koolmezenjong in onze tuin. Dan sta ik met de tranen in mijn ogen. Iemand had gisteren mijn oppasdienst in de kerk overgenomen. Ik wilde haar bedanken en barstte in tranen uit. Op die momenten merk ik het verdriet, de eenzaamheid, de pijn. Dat is zo overweldigend! Alsof ik er door overspoeld word.
Zo'n intake doet me weer beseffen in welke situatie ik leef. En daar word ik niet vrolijk van. Maar ik krijg er wel hoop van, doordat de therapeut aangaf dat er veel succes met deze therapie geboekt wordt. Ik ben ook wantrouwend, want we hebben er al een hele tijd relatie therapie opzitten en dat bleef vooral steken op manliefs onvermogen om te veranderen. Hij wil wel, maar het lukt niet. Dat frustreert mij enorm. Ik denk: waar een wil is, is een weg. Maar zo werkt het niet voor iedereen. Blijkbaar. Grmpf.

Morgen een drukke dag in Den Haag en pas laat weer thuis. Woensdag een vriendin op de koffie, donderdag werken en nog een gesprek met onze huidige relatie therapeut en vrijdag weer een nieuwe intake. Hoe verzin je het. Het goede nieuws is dat manlief volgende week op de rol staat om verder getest te worden voor depressie. Daar krijgt hij dan na 2 weken nog een test en dan....in augustus... jaja, u leest het goed...lang leve de GGZ...de uitslag en behandelvoorstel...!

Zijn er ook nog blessings? Ja, met zoonlief gaat het prima. Ik geniet enorm van hem. Hij kletst de oren van mijn hoofd en is aan het uitproberen met emoties. Mama, dit vind ik niet leuk, mama ik had je gemist, mama, ik zag jou niet en toen was ik heel vewdwietig geworruduh.... heerlijk toch?!