Veel

Heb je dat ook wel eens, het gevoel dat je nog zoveel moet doen, maar te weinig tijd hebt? Dat je je gejaagd voelt, maar ook heel moe, deadlines hebt, maar er niet aan toekomt? Zo'n dag heb ik vandaag. Eigenlijk is deze week te druk met werk, manlief en alles erom heen. Gisteren zouden we een afsluitend gesprek bij de Driehoek hebben, dus oppas geregeld, naar Amersfoort gereden, bleek de hulpverlener ziek te zijn en ons niet te hebben afgebeld. Daar kan ik dan zó van balen! Het is een eind rijden, we moeten zoonlief voor de zoveelste keer uitbesteden en dan ga je voor niets! Nou ja, helemaal voor niets was het niet, we zijn in de Ikea beland en hebben die leeggekocht... Vanmorgen had manlief afsluiting van de mannentherapie groep, dus bleef ik thuis, om zoonlief niet weer naar oppas te brengen. Dus maar eens een slinger aan het huishouden gegeven. Ramen gezeemd, keuken gesopt, spinnen gezogen, het was een heel karwei. Eigenlijk een beetje te veel van het goede. Afgelopen winter heb ik een nekhernia gehad en die speelt meteen weer op. Vanmiddag gewerkt in Apeldoorn, toch altijd weer 3 kwartier rijden, niet echt handig vor mijn nek. Maar goed, gelukkig kon ik vanmiddag weer eens naar de kapper! Daar knapte ik van op! Tot ik thuis kwam en een chaos aantrof. Manlief wilde koken, had geen overzicht en zoonlief had nog geen eten gehad, terwijl het al tegen zevenen liep, dus behoorlijk chagrijnig was. En ik ook, want manlief trok om half 8 de deur achter zich dicht om te gaan sporten en ik zat met de bende! Daar kan ik echt van balen. Voordat alles weer aan kant was en zoonlief in bad en bed, was het half 9. Wilde ik even een filmpje kijken, maar was het internet zo traag, dat het met horten en stoten ging. GRMPF. Dan maar mailen naar iedereen die ik verwaarloos. Ook daar word ik niet rustiger van. Dan maar bloggen! Even van me afschrijven. Morgen moet ik weer werken, nodig administratie doen, boodschappen doen, de tuin schreeuwt om aandacht, het onkruid groeit harder dan mijn planten en groenten en manlief heeft ook nog een afspraak. Mijn hoofd loopt om. Ik weet het, ik hoef niet alles tegelijk, maar is het zoveel! Op zulke momenten mis ik ouders. Ik heb ze wel, op behoorlijke afstand en niet echt bereid tot helpen. Als ik soms wel eens bij vrienden of buren zie hoevéél ouders voor hen doen, dan kan ik jaloers zijn! Voel je gezegend als je in die situatie zit! Het is heel pittig om een man te hebben die op dit moment moeilijk zijn verantwoordelijkheden neemt en dan het grootste gedeelte op mijn schouders te nemen. Ik bedoel dit niet zielig, het is de realiteit. En daar bots ik nu tegenaan. Dat het eenzaam is, verdrietig en behoorlijk alleen. Want manlief begrijpt het echt niet, of ik moet er een hele avond voor praten en ik wil gewoon een arm om me heen en wat ontlast worden in alle taken die op mijn schouders rusten. En als ik delegeer, zoals de maaltijd van vanavond, dan is het zo'n chaos, dat ik er zelf chagrijnig van wordt. Ik had het beter zelf kunnen doen, of betere instructies achterlaten. Maar ja, dan draag ik alsnog de verantwoordelijkheid. Ingewikkeld! Ik ga lekker een warme douche nemen en duik dan mijn mandje in met een spannend boek. Dan laad ik vast weer op voor morgen! Geen zorgen voor de dag van morgen! Blessing van vandaag: zoonlief zei, toen hij hoorde dat ik naar de kapper ging: het doet geen pijn hoor mama en als je terugkomt krijg je een snoepje van me! Dat is toch lief!