Ben ik weer! Dank voor de lieve reacties op het blogje van vorige week over de stilte op mijn blog.
Oké, het wordt dus gelezen. :) Fijn om te weten!
Inmiddels is het schooljaar al weer 3 weken oud en komen we weer in het ritme van het gewone leven. Taxi spelen van en naar school, zoon is met atletiek begonnen, er moet worden gezwommen voor het B diploma, er moet gewerkt worden en deze week begint ook de contactgroep van Kostbaar Vaatwerk weer bij mij thuis.
En morgen hebben we als vanouds weer een sessie relatietherapie op de agenda staan. Daar zouden we toch mee stoppen? Ja, dat wilde ik wel, maar manlief was nog niet zover. Hij haalde er nog veel helpende inzichten uit en vond het fijn om nog even door te gaan. Gisteren zei hij dat hij er ook wel mee wilde stoppen.
Na bijna 5 jaar relatietherapie weten we het wel zo'n beetje. Tenminste, voor nu dan hé, ik heb niet de illusie dat we nu voor de rest van ons leven deze inzichten houden en daarmee vooruit kunnen. Maar, wie dan leeft, wie dan zorgt.
Een niet onbelangrijke reden dat we willen stoppen met de therapie is dat het ongelofelijk veel geld kost. Wij zijn er gemiddeld wel zo'n €200 per maand aan kwijt. x 5 jaar. Reken maar uit! Da's niet grappig! Maar goed, het heeft natuurlijk wel heel veel opgeleverd, dus het is het wel waard geweest. Maar nu is de bodem van de pot in zicht, zowel op financieel gebied als op emotioneel gebied. We hebben genoeg tools meegekregen om weer verder te kunnen.
Vorige week wees iemand me erop dat als je man vrij is van p.orno verslaving en alles wat daarbij komt kijken, dat het dan soms best lastig is om te zien dat je man dan nog steeds zo zijn onhebbelijkheden heeft. En dat je die dan niet altijd moet verwarren met die verslaving, maar dat dat je man is! Net zo goed als dat ik mijn lastige kanten heb.
Het is wel een waarheid als een koe. Doordat ik jaren gefocust ben geweest op alles rondom die verslaving, vergeet ik wel eens dat mijn man nu vrij is van verslaving en dat niet alles meer op dat bordje thuis hoort.
Het is wel zo, dat het vaak wel weer op dat bordje terecht komt. Dat is niet zo vreemd, want ook al gaat het niet over p.orno, vrouwen o.i.d. de manier waarop manlief soms zijn beslissingen neemt, lijken wel heel erg op hoe hij met die verslaving om ging. En dat is een lastig onderscheid!
Zo hadden we gisteren een voorbeeld van een vrijgezellenfeest. We hebben over een tijdje een bruiloft en daarbij ook een vrijgezellenfeest. De vraag kwam hoeveel geld je daarvoor over hebt. Manlief had terug gemaild en had een veel hoger bedrag genoemd dan waar ik mee kon leven. Ik moet namelijk ook nog naar een vrijgezellenfeest van de vrouwelijke kant, ons hele gezin moet in het nieuw e.d. Ik zag de reply mail langskomen en deelde met manlief dat ik het wel fijn vond als hij het eerst met mij besproken zou hebben. Dat gaf hij meteen toe. Waarna het hele onderwerp afgedaan is.
Helemaal prima, maar bij mij komt het in het bakje terecht van: niet open, niet met mij gedeeld, zijn eigen gang gaan....allemaal dingen die vroeger te maken hadden met zijn verslavingsgedrag.
Nu is dat niet meer zo, maar het is natuurlijk niet zo dat manlief compleet veranderd is! Ook voordat ik wist van zijn verslaving, nam manlief al zo beslissingen.
Het zal niet echt veranderen denk ik. Daar hebben we genoeg aan gesleuteld. Dit was niet zo'n belangrijk item, maar het is natuurlijk in ons verleden wel over hele belangrijke dingen gegaan. Ik realiseer me nu weer hoe belangrijk het is om scherp te blijven en wel de openheid tussen ons op te zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten