Zo trouw ben ik niet meer op dit blog hé! En dat zeg ik ook steeds maar weer..
Zal ik dit berichtje dan ook maar betitelen als nieuw begin? Ik ben vooral niet meer zo trouw op dit blog, omdat er niet zoveel nieuwe dingen spelen. Soms weet ik niet waarover ik moet schrijven, omdat ik toch in herhaling val, omdat er niets nieuws te vermelden valt, óf omdat ik vind dat wat ik te vertellen heb, er niet echt toe doet.
Wat er deze maand wél echt toe doet, is dat we onze relatie therapie afronden! Yoepie! Na bijna 5 jaar aan therapie, ruim €10.000 lichter, een herstellende relatie verder....is het dan zover! We gaan weer op eigen benen verder en hebben de hulp van de therapeut niet meer nodig. Dat is toch wel een feestje waard!
Het voelt wel gek. Als je aan therapie begint, heb je een soort verwachting, dat als het stopt, alles dan goed zal zijn. Alles waarvoor je in therapie bent gegaan. Dat zal vast de verkeerde verwachting zijn, maar ik hád hem wel. Daarom vind ik het ook best lastig om de therapie af te sluiten. Want niet alles is goed. Er is wel heel veel goed en dat is fijn. Zo heeft manlief geen verslaving meer en heeft hij heel bewust gekozen voor mij en ons gezin. Die verslavingsperiode ligt echt achter ons. Daar hebben we hard voor geknokt. We zijn naar elkaar toegegroeid, gunnen elkaar meer de ruimte, maar zoeken ook nabijheid.
En toch. Toch is het niet weg. We zijn beschadigd. We hebben littekens. We zijn voorzichtig met elkaar. Alsof we op eieren lopen. We zijn niet meer onbevangen. Ik ga snel in de vechtstand. Manlief verliest dan juist zijn vechtlust en krijgt snel depressieve klachten. Ik vind het moeilijk om kwetsbaar te zijn. Manlief ook en we uiten ons verschillend op dat vlak. Dus gaan we langs elkaar heen, in plaats van bij elkaar in te haken.
Mijn gevoel van 'houden van' zit ingepakt, beschermd tegen kou, storm, verwoesting. En het is heel moeilijk om dat uit te pakken.
Ik rouw om wat we zijn kwijtgeraakt. Zomaar, weggegooid, alsof we niet wisten wat we voor kostbaars in handen hadden. En nu zie ik ons soms zitten. Op de puinhopen. Gebroken. Met die lange 5 jaren achter ons en wie weet hoeveel jaren nog voor ons.
Dan zucht ik eens diep. Dan zou ik willen dat ik tien jaar verder was en opgelucht om kon kijken. Of dat ik de zekerheid zou hebben dát ik over tien jaar opgelucht omkijk.
Er gaat heel veel goed. We zijn een goed team samen, we kunnen alles bespreken en we hebben veel overeenkomsten die het leuk maken. We hebben prachtige kinderen, we hebben veel vrienden waar we veel aan te danken hebben. We hebben allebei een baan, we zijn allemaal gezond.
Niks te klagen, toch?
En toch. Is het soms zo moeilijk om verder te gaan. Vertrouwend op de toekomst, met alle bagage die we mee hebben genomen, maar ook achter hebben gelaten.
Gelukkig gaan we niet alleen. En vallen we niet uit Zijn Handen!
