woensdag 16 december 2015

No longer slaves!


Dit lied raakte me. Om meerdere redenen. Maar vooral om de belijdenis die erin zit. Wat er ook gebeurt, we hoeven niet meer bang te zijn! Omdat we kinderen van God zijn!

Inmiddels gaat het leven hier zijn gangetje. Het gaat goed met ons en daar zijn we heel dankbaar voor. Tegelijkertijd voel ik de moeheid en het verdriet van al die jaren op mijn tenen lopen, de jaren van zorgen om en zorgen voor. De behoefte om veel activiteiten te schrappen en thuis een veilige haven te creëren. Als het aan mij ligt, want ik heb ook een man die erop uit wil, die niet die behoefte heeft. Dus delen we eerlijk. Een beetje voor hem en een beetje voor mij. En dat gaat prima.

De kinderen worden groot. Zoonlief zei dapper zijn gedichtje op in de kerk op eerste Adventszondag. Het was hem vooral te doen om  het kaars aansteken, maar ach, als dat gedichtje moest, vooruit dan maar. Iets met een combi van jongens en vuur enzo. :)
Dochterlief blijft klein. Te klein, dus inmiddels krijgt ze bijvoeding van de diëtist. Maar onze dochter is een pittige tante, die precies weet wat ze wel en vooral wat ze niet wil. Dus weigert ze alles. Elke creatieve vorm van bijvoeding verstoppen in milkshakes, smoothies, ijsjes, toetjes, ze heeft het feilloos door en betitelt alles met: ik vinnut niet lekker.
Het komt vast wel goed. Ze is nooit ziek en er zit leven genoeg in. 
Komende weken hebben we kerstvakantie. Heerlijk twee weken vrij. Met af en toe een afspraak, koken voor vluchtelingen, een kersttheater, kinderkerstfeest in de kerk, vrienden bezoeken en thuis film kijken met chocolademelk en ander lekkers.