dinsdag 27 oktober 2015

Angst en overwinning

Oeps, al weer een hele tijd geleden dat ik heb geschreven!
Er spookt van alles door mijn hoofd om over te schrijven, maar overdag vind ik er de rust niet voor en 's avonds ben ik vaak te uitgeteld om alles nog ordelijk op het scherm te krijgen...

Het gaat hier zo zijn gangetje! We hebben de relatietherapie afgerond. Pfieuw. Na 4 hele lange jaren. Hoe lang kan een mens navelstaren?! Dat is niet bepaald wat we gedaan hebben, maar lang was het wel. En het is ook wel een opluchting dat we er klaar mee zijn. Dat die fase achter ons ligt. We kijken weer voorzichtig positief naar de toekomst.

En dat doen we met vallen en opstaan. Dat bleek maar weer toen we een bruiloft in het verschiet hadden. Bruiloften en alles wat daarom heen hangt zijn voor ons niet meer zo onbevangen leuk als eerder. Het herinnert ons aan onze eigen bruiloft, toen we vol hoop en liefde waren. En hoe dat kan beschadigen. Zoveel kan beschadigen, dat je soms niet meer terug durft te kijken.
Maar goed, wij hadden een bruiloft, van twee mensen die veel van elkaar houden. Gelukkig maar ;).
Manlief wilde wel een liedje zingen op de bruiloft. Dat doet hij wel vaker, samen met zijn gitaar en soms wat andere mensen. Hij wilde wel een mooi liefdeslied.
En dat schoot bij mij net even verkeerd. Want hoe kan hij een mooi liefdeslied voor anderen zingen terwijl wij.... Juist ja. Wat mij betreft ging dát feestje niet door.
Manlief schoot meteen in de verdediging (logisch, als je een beetje weet hoe goed ik kan schieten) en vond dat ik me er maar overheen moest zetten. Want die dag stond toch echt niet in het teken van ons verdriet, maar in het geluk van de ander. Helemaal mee eens, maar de verbinding tussen hem/het liedje/bruidspaar/mij, dat was mij een brug te ver.
O zei manlief, en dit ga je natuurlijk meteen weer op je blog schrijven. Auw. Nee, dat deed ik niet meteen, het is al weer ruim een maand geleden. Maar het komt er toch op!

Het schetst maar weer hoeveel pijn het toch nog doet, dat verleden van ons. En hoeveel angst daarbij komt kijken. Bij ons beiden. We zijn bang om de ander weer kwijt te raken, willen ook verder met ons leven en zo klunzen we soms wat af.
Ik heb wel geleerd om na mijn vakkundige schiettechniek de hele boel weer even om te gooien. Eerder schoot ik manlief af en liet ik hem achter, verwond en al. Zo, ik had mijn zegje gedaan en hij zag maar wat hij er mee deed. Maar daarmee verbreek ik de verbinding. Dus tegenwoordig schiet ik, ja...ik kan niet alles meteen veranderen...en doe ik daarna een poging tot verbinden (letterlijk of figuurlijk?). Ik was altijd te bang om mijn angst te laten zien. Dubbel bang dus. Om weer gekwetst te worden, in de steek gelaten te worden. Ik leer nu dat mijn aandeel is dat ik vertel wat het met mij doet.

En dat helpt! Want het werd geen mooi liefdesliedje! Wel een mooi liedje. Tot beider tevredenheid!