Back on track

Ben ik weer! Dank voor de lieve reacties op het blogje van vorige week over de stilte op mijn blog.
Oké, het wordt dus gelezen. :) Fijn om te weten!


Inmiddels is het schooljaar al weer 3 weken oud en komen we weer in het ritme van het gewone leven. Taxi spelen van en naar school, zoon is met atletiek begonnen, er moet worden gezwommen voor het B diploma, er moet gewerkt worden en deze week begint ook de contactgroep van Kostbaar Vaatwerk weer bij mij thuis.
En morgen hebben we als vanouds weer een sessie relatietherapie op de agenda staan. Daar zouden we toch mee stoppen? Ja, dat wilde ik wel, maar manlief was nog niet zover. Hij haalde er nog veel helpende inzichten uit en vond het fijn om nog even door te gaan. Gisteren zei hij dat hij er ook wel mee wilde stoppen.
Na bijna 5 jaar relatietherapie weten we het wel zo'n beetje. Tenminste, voor nu dan hé, ik heb niet de illusie dat we nu voor de rest van ons leven deze inzichten houden en daarmee vooruit kunnen. Maar, wie dan leeft, wie dan zorgt.
Een niet onbelangrijke reden dat we willen stoppen met de therapie is dat het ongelofelijk veel geld kost. Wij zijn er gemiddeld wel zo'n €200 per maand aan kwijt. x 5 jaar. Reken maar uit! Da's niet grappig! Maar goed, het heeft natuurlijk wel heel veel opgeleverd, dus het is het wel waard geweest. Maar nu is de bodem van de pot in zicht, zowel op financieel gebied als op emotioneel gebied. We hebben genoeg tools meegekregen om weer verder te kunnen.


Vorige week wees iemand me erop dat als je man vrij is van p.orno verslaving en alles wat daarbij komt kijken, dat het dan soms best lastig is om te zien dat je man dan nog steeds zo zijn onhebbelijkheden heeft. En dat je die dan niet altijd moet verwarren met die verslaving, maar dat dat je man is! Net zo goed als dat ik mijn lastige kanten heb.
Het is wel een waarheid als een koe. Doordat ik jaren gefocust ben geweest op alles rondom die verslaving, vergeet ik wel eens dat mijn man nu vrij is van verslaving en dat niet alles meer op dat bordje thuis hoort.
Het is wel zo, dat het vaak wel weer op dat bordje terecht komt. Dat is niet zo vreemd, want ook al gaat het niet over p.orno, vrouwen o.i.d. de manier waarop manlief soms zijn beslissingen neemt, lijken wel heel erg op hoe hij met die verslaving om ging. En dat is een lastig onderscheid!


Zo hadden we gisteren een voorbeeld van een vrijgezellenfeest. We hebben over een tijdje een bruiloft en daarbij ook een vrijgezellenfeest. De vraag kwam hoeveel geld je daarvoor over hebt. Manlief had terug gemaild en had een veel hoger bedrag genoemd dan waar ik mee kon leven. Ik moet namelijk ook nog naar een vrijgezellenfeest van de vrouwelijke kant, ons hele gezin moet in het nieuw e.d. Ik zag de reply mail langskomen en deelde met manlief dat ik het wel fijn vond als hij het eerst met mij besproken zou hebben. Dat gaf hij meteen toe. Waarna het hele onderwerp afgedaan is.
Helemaal prima, maar bij mij komt het in het bakje terecht van: niet open, niet met mij gedeeld, zijn eigen gang gaan....allemaal dingen die vroeger te maken hadden met zijn verslavingsgedrag.
Nu is dat niet meer zo, maar het is natuurlijk niet zo dat manlief compleet veranderd is! Ook voordat ik wist van zijn verslaving, nam manlief al zo beslissingen.
Het zal niet echt veranderen denk ik. Daar hebben we genoeg aan gesleuteld. Dit was niet zo'n belangrijk item, maar het is natuurlijk in ons verleden wel over hele belangrijke dingen gegaan. Ik realiseer me nu weer hoe belangrijk het is om scherp te blijven en wel de openheid tussen ons op te zoeken.

Winnaars

Ilse verloot een kinderboek over winnaars!



Daar besloot ik aan mee te doen, omdat wij een onwijs leuke zesjarige in huis hebben, die op geen enkele manier tegen zijn verlies kan. Sterker nog, zelfs als het geen wedstrijd is, doet hij nog zijn best om te winnen!
Dat baart hem regelmatig zorgen.


- Het is heel warm buiten, maar als ik nu op mijn sandalen naar school ga, win ik niet met voetballen.
- Mam, kun jij de wedstrijd afblazen als ik twee doelpunten gescoord heb, dan weet ik zeker dat ik win!
- Zullen we bij rummikub om en om winnen en dan ik als laatste?
- Ik heb maar niet meegedaan met dat spelletje op school, want ik wist toch dat ik zou verliezen
- Bij zwemles kom ik altijd als laatste aan, dus ik win nooit en daarom kan ik het niet.
- Mam, ik vind het wel zielig dat jij op de sportdag op je werk geen medaille hebt gekregen omdat je 9e bent geworden. Moest je erg huilen? Ik moet er wel bijna van huilen...


Het leven is zwaar voor zo'n jochie. En soms heel frustrerend voor de ouders, omdat álles uitloopt op boosheid, frustratie en verdriet. En hoeveel voorbeelden en wijze lessen we er ook in proberen te stoppen, het helpt vooralsnog niet.
Dus hoop ik dat het boekje win, zodat ik die kan toevoegen aan de stapel wijsheid en levenslessen. Zodat ooit, ooit, ooit het besef bij hem komt dat het leven geen wedstrijd is...en dat het niet altijd verloopt zoals je zelf zou willen!


En nu maar hopen dat ik win....want ja...hij heeft het niet van een vreemde....

I can't save myself

Ik werd geraakt door dit lied, dat ik via Groot Nieuws Radio hoorde. 

No one can accuse me I'm not trying
To make the most of this hand I've been dealt
No one can accuse me I'm not trying
To move past all the pain and fear I've felt

Turns out in the end
That all my best attempts
Could never keep my weary heart from drowning

I can't save myself
I can't save myself
But coming to my rescue
Is what You do so well
And when my strength has failed
The story I will tell
Is how Your love refused to leave me on my own
When I couldn't save my-self  

I'm sure You've spent a lot of time just waiting
For me to wave the flag and just give up
And patiently You've waited with sweet mercy
Knowing my best wasn't good enough

I don't know why You stay
Or why You love me this way
I sure want You to know that I'm grateful, grateful

I can't save myself
I can't save myself
But coming to my rescue
Is what You do so well
And when my strength has failed
The story I will tell
Is how Your love refused to leave me on my own
When I couldn't save my-self  

Turns out in the end
That all my best attempts
Could never keep my weary heart from drowning
I don't know why You stay
Or why You love me this way
I sure want You to know that I'm grateful, grateful

I can't save myself
I can't save myself
But coming to my rescue
Is what You do so well
And when my strength has failed
The story I will tell
Is how Your love refused to leave me on my own
When I couldn't save my-self  
When I couldn't save my-self  

So turn your eyes upon Je-sus
Look full in His wonderful face
And the things of earth
Will grow strangely dim
In the light of His glory and grace

Stilte op het blog

Het was de afgelopen maanden stil op dit blog. Zo stil, dat ik er zelfs een vraag over kreeg! Een teken dat het toch wel gevolgd wordt...;)

Maar waarom was het dan zo stil?

- Ik had niet echt inspiratie om te bloggen. Ik bedoel, wat valt er nog te zeggen als je steeds in herhaling lijkt te vallen?
- Ik vind het zelf best confronterend om steeds na te denken over een onderwerp, daar over te bloggen, alles onder ogen te zien. Soms sluit ik mijn ogen liever even.
- Het was zomer!! Goede reden om niet achter de pc te zitten.
- Ik had zo mijn twijfels over mijn blog. Heeft het wel zin om mijn hele hebben en houwen op het net te gooien? Heeft iemand hier wel iets aan, behalve dan dat ik zelf even van me af kan schrijven?

Nou, dat was het wel zo'n beetje. Vandaar even stil.

En...hoe is het dan? We hebben een goede zomer gehad. We hadden een fijne vakantie met de kinderen en groeien langzaam weer iets naar elkaar toe. We zijn allebei moe van het afgelopen jaar en we willen vooral rust. Dus geen lange gesprekken meer, maar gewoon het leven van alledag leven. Dat is nu genoeg voor ons.