Zo, daar ben ik ook weer eens. Nee, niet verdwenen van de aardbodem, of met de noorderzon ofzo. Gewoon 'last' van het leven wat je soms zo op kan slokken! En om nu te zeggen dat ik met hele bijzondere dingen bezig ben...nou nee. Het leven is verrassend eenvoudig op dit moment. En daar geniet ik van.
Onze dagen bestaan uit kinderen en alles wat daar mee samenhangt, werken, huishouden, geloven en dat in het ritme van dag en nacht. Nou ja, die kinderen zijn er dan ook 's nachts. Dat is dan wel weer eens jammer. Maar ook daarover kan ik niet klagen, want manlief doet de kids des nachts. En dus klaag ik ook maar niet.
Per november is mijn ouderschapsverlof afgelopen en ga ik weer twee dagen werken, tot nu toe werkte ik één dag sinds de geboorte van dochterlief. Dat zal weer wennen zijn! Zeker voor dochterlief, die tot nu toe verwend is met één van ons twee. Maar het is zo'n vrolijk ding, die altijd opleeft bij anderen, dus dat zal ook wel gaan.
Zoonlief zit inmiddels in groep twee. Door een foutje van de juf zat hij tot aan de herfstvakantie in groep 1, tot groot verdriet van zoon. En wij, als 'nieuwe'ouders, begrepen de constructie in de klas niet en hadden daar al meerdere keren vragen over gesteld. Bleek de juf helemaal niet up to date te hebben dat onze zoon een echte groep 2er is...ach..gelukkig komen we er nu achter en niet tegen de zomervakantie! Zoonlief is helemaal opgekikkerd en groeit in zijn rol!
Dochterlief is bij de diëtist geweest, omdat ze met haar bijna 16 maanden nog maar zo'n 7 kilootjes weegt. Deze dame houdt namelijk niet zo van eten. Het is een hele dagtaak om haar aan het eten te krijgen én te houden! Maar goed, de diëtist kwam ook niet veel verder, we bleken alles al te doen. Onze spriet is verder levenslustig genoeg en slechts één keer ziek geweest in haar leventje. Het zal wel goed komen.
Manlief liep in oktober zijn eerste marathon ooit. En hij deed het hartstikke goed! Ik wilde dat ik het kon. Nou ja, een hele marathon is een beetje veel. Ik zou ook al blij zijn met een kilometertje of vijf. Verschil moet er zijn. Op dit moment loop ik manlief eruit in zijn post marathon fase. En dat is toch een waar genoegen, zij het van korte duur. :)
Op 8 november is er weer een echtparendag van Kostbaar Vaatwerk. We gaan er voor het eerst heen als medewerkers. Want zover zijn we nu. De verslaving speelt geen actieve rol meer en zijn we in onze relatie heel ver op het gebied van herstel van vertrouwen. We willen er graag voor andere echtparen zijn, tot steun en ter bemoediging. Het is zeker niet vanzelfsprekend dat we nog bij elkaar zijn en er zijn nog heel veel echtparen die nog middenin die problematiek zitten.
Dus. Tot zover de update! Wordt vervolgd!
