Een mooi lied, wat steeds door mijn hoofd zingt. Ik ben niet alleen, Hij is bij mij, dan is het goed.
Op dit lied dans ik vaak met prinses door de kamer. Ze zit dan doodstil tegen mij aan, er beweegt niets van dat anders zo bewegelijke meisje. Ze luistert heel stil en ik zing dit lied in haar oor.
http://www.youtube.com/watch?v=f4RgXZAEiQg
Ik krijg het filmpje niet op mijn blog...vandaar een linkje
dinsdag 5 november 2013
Herfst
En dan is het echt herfst. Zaten we een paar weken geleden nog in 18 graden in de tuin, nu is nat, winderig en koud. Heb ik net gisteren en vandaag geen beschikking over een auto...dus fijn door de regen op en neer naar school. Het ging eigenlijk best. Manlief heeft een paar jaar geleden in het kader van het fietsplan een verschrikkelijk duur regenpak gekocht. En laat dat nu een verschrikkelijk fijn pak zijn! Ik zie er vast niet uit en verbaas me bij school over de vrouwen die gewoon in hun jas door de stromende regen gaan. Ik vind een regenpak niet charmant, maar druipen van de regen ook niet! Maar goed, we hebben het weer overleefd! Ik hou niet van nat, winderig en koud. Ik ben zeker geen herfst en wintermens. Oké, de bomen zijn mooi en de kleuren ook. Maar het doet pijn dat al mijn mooie planten afsterven. En dat het dan zo kaal wordt. Ik voel me zo opgesloten in mijn huis. Het is niet anders en ik leg me erbij neer. Ik kan ook weinig anders.:) ik maak er maar het beste van. Met een nieuwe geavanceerde keukenmixer kom ik de winter wel door. Taarten, pepernoten, cupcakes, lekker bakken met zoonlief. Dat is dan toch wél leuk aan deze seizoenen.
Afgelopen zondag werd onze prinses gedoopt. Het was een prachtige dienst, waarin het hebben van een thuis centraal stond. Hoe belangrijk het is dat wij als ouders onze kinderen een warm, veilig thuis bieden. Dat Jezus ons een thuis biedt, door zijn offer voor ons.
Op de achtergrond voelde ik de pijn die ik heb over ons thuis. Over alle ellende die we doorstaan hebben, over de worstelingen die we nog steeds meemaken, over of we het wel goed doen als ouders en dat we onze ballast niet willen doorgeven. Maar ik voelde ook een diepe vrede. Dankbaarheid dat we zo gezegend zijn met onze kinderen, dat we nog samen zijn, dat God bij ons is, dat het allemaal niet in onze handen ligt.
En dat onze prinses gezegend wordt door de Allerhoogste, thuishoort bij onze Vader!
Ze was zich van deze rijkdom niet bewust. Of toch wel? Ze lag in haar mooie witte jurk verheerlijkt rond te kijken, met haar handjes gevouwen en een lach op haar gezichtje. Zelfs toen het water op haar hoofdje gegoten werd vertrok ze geen spier en keek geïnteresseerd naar de dominee.
Zoonlief vond het zeer interessant. In onze gemeente worden niet vaak kinderen gedoopt, omdat we een kleine gemeente zijn. Hij heeft het dus nog niet vaak meegemaakt. Hij had de dag ervoor gebeden dat zijn zusje niet zou huilen als ze gedoopt zou worden. Waarom hij daarmee zat, of waarom dat belangrijk voor hem was, ben ik niet achter gekomen. Maakt ook niet uit.
God is trouw en dat stond centraal. En heeft een diepe betekenis voor ons, in ons huwelijk, in het krijgen van onze kinderen. Voor ons allemaal niet vanzelfsprekend.
Afgelopen zondag werd onze prinses gedoopt. Het was een prachtige dienst, waarin het hebben van een thuis centraal stond. Hoe belangrijk het is dat wij als ouders onze kinderen een warm, veilig thuis bieden. Dat Jezus ons een thuis biedt, door zijn offer voor ons.
Op de achtergrond voelde ik de pijn die ik heb over ons thuis. Over alle ellende die we doorstaan hebben, over de worstelingen die we nog steeds meemaken, over of we het wel goed doen als ouders en dat we onze ballast niet willen doorgeven. Maar ik voelde ook een diepe vrede. Dankbaarheid dat we zo gezegend zijn met onze kinderen, dat we nog samen zijn, dat God bij ons is, dat het allemaal niet in onze handen ligt.
En dat onze prinses gezegend wordt door de Allerhoogste, thuishoort bij onze Vader!
Ze was zich van deze rijkdom niet bewust. Of toch wel? Ze lag in haar mooie witte jurk verheerlijkt rond te kijken, met haar handjes gevouwen en een lach op haar gezichtje. Zelfs toen het water op haar hoofdje gegoten werd vertrok ze geen spier en keek geïnteresseerd naar de dominee.
Zoonlief vond het zeer interessant. In onze gemeente worden niet vaak kinderen gedoopt, omdat we een kleine gemeente zijn. Hij heeft het dus nog niet vaak meegemaakt. Hij had de dag ervoor gebeden dat zijn zusje niet zou huilen als ze gedoopt zou worden. Waarom hij daarmee zat, of waarom dat belangrijk voor hem was, ben ik niet achter gekomen. Maakt ook niet uit.
God is trouw en dat stond centraal. En heeft een diepe betekenis voor ons, in ons huwelijk, in het krijgen van onze kinderen. Voor ons allemaal niet vanzelfsprekend.
Abonneren op:
Posts (Atom)