dinsdag 15 oktober 2013

Bloggen

Het schiet er een beetje bij in, het bloggen. De dagen rijgen zich aan één en voor ik het weet is er weer een week voorbij! En waar ik me mee bezighoud? Ik vind het allemaal niet zo spectaculair. Taxi spelen naar school en andersom, voor prinsesje zorgen, huishouden doen, af en toe eens een vriendin bezoeken of een weekendje op familiebezoek. Boodschappen. Eén keer in de twee weken een dag studie. Meer is het niet. Maar toch gaat het snel!

Prinsesje is alweer 3 maanden. Vorige week woog ze al 5 kilo en was ze zo'n 56 cm lang. Nog steeds niet heel groot, maar lekker gegroeid. Het is een heerlijk meisje. Heel alert, met haar helderblauwe ogen ontgaat er haar niets. Ze lacht veel en naar iedereen die maar een beetje aandacht voor haar heeft. En als ze niet ge-entertainend wordt, dan lacht ze gewoon naar de lucht, het plafond, of wat voor ogen is.
Zoonlief doet het goed op school. Hij gaat er met plezier naar toe. Vanmorgen was er schoolontbijt op school, dat was spannend, maar heel erg leuk. Zoonlief is niet zo voor de dingen anders doen. Doe maar gewoon zoals het altijd gaat, daar doet hij het het beste op. Maar als hij eenmaal over de drempel is, geniet hij volop.

Na een zomerstop zijn we ook weer begonnen met onze relatietherapie. Houdt het dan nooit op, zul je denken? Vrienden van ons zeiden: het is toch wel een keer goed genoeg, je kunt wel bezig blijven, er is altijd wat. Dat klopt. Maar altijd wat, is nog wel iets anders dan wat er nog steeds speelt. Op 28 september waren we op de Kostbaar Vaatwerk echtparendag. We zaten in een groep van mensen die allemaal bezig zijn met herstel in hun relatie. De één is daar wat verder in dan de ander, maar onze groep hield zich vooral bezig met kijken naar de toekomst.
En als wij kijken naar de toekomst, dan zijn er bij ons toch nog wel wat blokkades. Zo denkt manlief momenteel behoorlijk negatief over mij. Hij vindt het lastig om naar mijn verhaal te luisteren en denkt al snel: jaja, ik weet het wel, hou er maar over op. Daar hebben we vaak discussies over. Het gaat dan vaak over het wantrouwen wat er nog is. Of over het gebrek aan vertrouwen, wat hetzelfde lijkt maar soms net iets anders is.
Ik voel me vaak alleen. Dat heeft niet alleen met manlief te maken, ook met mijn verleden. Soms is dat lastig te onderscheiden. Maar het gebeurt vaak dat manlief al beslissingen heeft genomen, zonder dat met mij te delen of te overleggen. Dan is hij bijvoorbeeld ineens een zaterdagmorgen weg. Ik vind dat niet zo'n probleem, maar het niet delen wakkert bij mij het vuurtje van wantrouwen aan. Waarom deel je het niet, wat houdt je tegen, waarom vind je het niet belangrijk. Het lijken zulke kleine dingen, futiliteiten, maar in het kader van ontrouw en verslaving kunnen ze groot worden. Terwijl als manlief het wél deelt of overlegd, het geen punt is.

Soms word ik ook moe van mezelf. Leg ik op elke slak zout, maak ik van elke mug een olifant? Misschien wel. Maar het is wel belangrijk om weer naar elkaar toe te groeien. Openheid, transparantie en eerlijkheid zijn daar heel belangrijk in.
Daar hebben we het dus over in die therapie. Hoe ik dat beter kan uiten, in plaats van te gaan muggeziften. Hoe hij meer kan luisteren, zonder het gevoel te hebben weer de boeman te zijn. Dat is een hele klus, maar niet onmogelijk. Ook hebben we het over mijn moeite om weer kwetsbaar te zijn. De pantsers die ik heb gebouwd, de muren die ik heb opgetrokken. Over de wanhoop van manlief dat hij me wil bereiken, maar ik vaak de deur dichtdoe. Rationeel wel zeg dat ik bij hem wil zijn, maar emotioneel hem vaak wegduw. Dat is míjn stuk in onze relatie. En ik wil daar ontzettend graag vanaf, anders mee omgaan, zodat ik wel open kan staan voor hem. En daar werken we aan. Keihard. Allebei. Dat geeft moed. En vertrouwen voor de toekomst!