dinsdag 27 augustus 2013

Verleiding 2

Even een vervolg op het stukje van vorige week. Het maakt wel wat los, zo te zien in de reacties. Dank daarvoor, overigens, want ik vind reacties fijn en kan mezelf ook weer spiegelen over hoe mijn schrijfsels overkomen en daar weer op reageren.
Ik begrijp de reactie van Sannepan wel. Het doet pijn om zo behandeld te worden. Het maakt mij ook boos. Woedend zelfs. Ik vind het moeilijk om me niet te laten leiden door die boosheid, of om wraak te nemen in de vorm van hem afwijzen, afkeuren, negeren of kleineren. Daar worstel ik mee. Het is ergens ook onbegrijpelijk dat manlief hier last van heeft, zeker of juist in een kraamtijd. Ik kan me er ook niets bij voorstellen en had heel erg gehoopt dat het weg zou blijven. Het is ongelofelijk pijnlijk dat ik moet vechten om de eerste plaats. Hoe vaak manlief ook kan beweren dat ik die eerste plaats heb, juist door dat soort gebeurtenissen voel ik dat het op zulke momenten niet zo is. 
Maar zo kom ik ook op het punt van Zeeuwse Mama, dit probleem, wat manlief heeft, is door ons huwelijk een gedeeld probleem. Begrijp me goed, het gaat me dan niet om de verslaving of verleiding, maar om hoe daar mee om te gaan. Als ik ervoor kies om het te negeren, ontstaat er afstand, wat weer voor meer verleiding kan zorgen. Ik vind het lastig om mijn woorden hierin zorgvuldig te kiezen. Ik realiseer me dat lezers nu kunnen denken dat ík degene ben die manlief van zijn verslaving af moet helpen, in plaats van dat hij zijn eigen verantwoordelijkheid moet nemen. Zo bedoel ik het echt niet!! Maar als ik iets merk aan manlief, wat míj niet lekker zit, dan is het míjn verantwoordelijkheid om daar iets mee te doen, anders ga ik me laten leiden door wat ik daarover denk, zonder de waarheid te weten. En dan word ik alsmaar bozer. En killer. En ga ik hem negeren. En dat doet ons huwelijk geen goed! Sterker nog, dan ontstaat er alleen maar meer verwijdering.

Mijn doel is dus: openheid. Praten. Over alles. Over mijn gevoelens. Over zijn gevoelens. Mijn pijn. Zijn pijn. Mijn angst. Zijn angst. Mijn boosheid. Zijn frustratie. We proberen samen te bidden. Ik vind dat eng. Manlief niet. Ik vind het fijn als hij bidt. Als we ons gedragen weten in de armen van onze Vader.

Daarmee zijn de problemen niet weg. Er gaat geen zand over. We worstelen er mee, ieder op ons eigen vlak. Ik wil niet dat manlief zo naar vrouwen kijkt. Ik wil zeker niet dat er zo naar onze zoon of onze dochter gekeken wordt. Maar als ik realistisch ben, dan zie ik veel mannen met problemen rond dit gebied. Daar word ik bang van. Ik kruip echter niet in een hoekje, maar ga het aan. De uitdaging om dit monster ons huis uit te jagen. Om mijn man weer te leren kennen zoals hij echt is. En dat daar wat extra energie voor nodig is, dat zij zo. 

Ik vind het wel moeilijk om te kijken naar wat het mij doet, die verleiding van manlief. Door de reacties en ook door een gesprek met manlief en een vriendin kwam ik er weer achter dat ik snel in de hulpverlenersrol schiet. Dat voelt voor mij veilig, ik vind het lastig om het over mijn pijn te hebben. Ik ga er snel overheen, of aan voorbij, om maar niet te veel te voelen. Zo in het postnatale tijdperk durf ik dat ook niet zo goed aan. Niet te veel, niet te diep voelen, want ik ben ook bang voor die pijn. Ik mis manlief nog steeds wel. Eerder had ik een spontane, nieuwsgierige echtgenoot, die gek op me was en er echt voor me was. Nu lijken we het, op de problematiek na, alleen maar te kunnen hebben over huis tuin en keuken onderwerpen. Leuk voor even, maar niet echt duurzaam. Ik mis zijn aandacht voor mij. Ik mis het dat hij eerder om de meest gekke redenen bloemen voor me kocht en nu helemaal niet meer. Ik mis zijn inbreng. Zijn spontaniteit. Zijn humor. Ik mis het dat ík belangrijk voor hem ben, dat het nu lijkt of hij alleen met zichzelf en die verslaving bezig is. En dat als ik dit allemaal zeg, hij zich aangevallen voelt, want hij doet toch zo zijn best en het is nooit goed genoeg en wat wil ik nu eigenlijk? Andersom zal manlief ook wel zo zijn dingen hebben die hij aan mij mist. Hier staat alleen mijn verhaal.

Wat ik hiermee wil zeggen: we doen ons best! We gaan er samen voor en dat gaat niet over rozen. Maar we doen het wel samen! En dat daar wat reacties op komen, ik vind het fijn. Zo blijf ik scherp! Dank je wel daarvoor

dinsdag 20 augustus 2013

Verleiding

En dan is ze daar ineens weer. De verleiding waar manlief zo'n last van heeft gehad. Zoveel last, dat hij er een verslaving aan overhield. Die verslaving heeft hij nu onder de knie, maar die lastige verleiding komt nog regelmatig om het hoekje van de deur kijken. In ons eigen huis notabene.
Deze keer in de vorm van een leuke jongedame die een paar keer ons huis kwam schoonmaken, in de weken na de bevalling. Ze is jong, blond, slank en gewoon mooi. Dat weet ik ook. Wat ik niet weet, maar wel haarfijn aanvoel, is wat het met manlief doet.
Ik voel het overal. Ik word een beetje misselijk, maar wijt dat aan te veel koekjes. Ik voel me wat onrustig, maar wijt dat aan de komst van deze jongedame. Ik maak immers liever zelf mijn huis schoon. Ik word chagrijnig op manlief, maar wijt dat aan zijn ongestructureerd zijn. Ik snauw tegen zoonlief, maar wijt dat aan de warmte.

En tenslotte, als ik alleen ben, gaat er een lichtje aan in mijn hoofd. Het zal toch niet waar zijn?
Als manlief later op de middag spreekt in de 'wij'vorm, als in, de jongedame en ik, kan ik het niet laten om er een scherpe opmerking over te maken. Het is eruit voor ik er erg in heb. Waar de jongedame bij is. 'Wij, zeg ik scherp, ik dacht dat jij en ik wij zijn???
Ik zie manlief kijken, een beetje betrapt, maar vooral beschaamd. Alsof er bij hem ook een lichtje gaat branden.
Later op de avond hebben we het erover. Ik vraag manlief er naar. Hij geeft toe. Ik baal dat hij er niet zelf over begint. Maar ben blij met de openheid die we hebben. Hij vindt het moeilijk. Mooie, jonge meisjes, weinig kleren in de hitte, weinig verhullend. Ik verbaas me over dat manlief niet doorheeft dat hij met haar flirt. Ik schaam me. Voor mijn eigen man. Ik wil dit niet. Ik vind het vreselijk. Afschuwelijk zelfs. Lastig ook. Jongedame is een leuk, spontaan, lief kind, die goed kan oppassen en ook nog kan schoonmaken! :) En ze is de dochter van goede vrienden. Ik schaam me dat mijn man hier last van heeft. Ik wil niet dat jongedame dit te weten komt. Haar ouders weten van de verslaving van manlief. Ik ben bang dat jongedame het geflirt merkt, natuurlijk merkt ze het, en dat de vriendschap op spel komt te staan. Ik ben boos, dat manlief dit op het spel zet.

Maar wacht eens even, doet hij dat? Oké, hij praat wat flirterig met haar. Maar verder? Als ik het rationeel bekijk, gebeurt er niets. Manlief zorgt ervoor dat hij niet alleen met haar is. We hebben er een open gesprek over. Dat hij zich óók schaamt. Dat hij dit niet wil. Dat hij gebeden heeft, dat hij er niet verder mee zou gaan, in zijn fantasie, of wat dan ook. En hij is er niet mee verder gegaan. Hij weet wat er op het spel staat en hij heeft er voor gekozen om het níet te doen. Dat is een overwinning!
Ik ben nog wat achterdochtig en wil mijn gevoelens niet meteen onder stoelen of banken steken. Het is mijn angst. Daar kom ik achter. Mijn angst dat het wéér mis zal gaan. Dat het kapot zal gaan tussen ons, tussen vrienden. We praten erover. Ook over mijn angst. Dat helpt.
Jongedame komt nog een keer. Stiekem houd ik manlief toch nog in de gaten. Hij houdt meer afstand, flirt niet en ik voel wat opluchting. Ik kan wat beter ademhalen. Nadien hebben we het er weer over. Manlief had nergens last van. Het is niet weg, o nee, maar hij had er geen last van. De verleiding was er niet.
God zij dank!

maandag 5 augustus 2013

Voeding enzo

Daar ben ik dan weer...het is even geleden, maar ik had dan ook geldige redenen... :)
We genieten volop van onze prinses! Voortaan aangeduid als babylief. Dat maakt het wel zo makkelijk. Het gaat goed met ons.
Babylief is wat aan het rommelen met haar voeding, ze heeft waarschijnlijk een koemelkallergie, net als haar grote broer dat had. Gedoe met voedingen uitproberen, voordat je de écht goede voeding krijgt, wat je dan weer een rib uit het lijf kost. Ons lieve meisje eet nu voor hetzelfde bedrag waar we elke week boodschappen voor doen en dan voor 3 personen...op termijn krijgen we dat wel vergoed, maar nu komt dat voor onze rekening. Ik ben blij dat het lijkt te werken, anders was dat ook voor niets!
Ik ben blij dat ik geen borstvoeding ben gaan geven, hoewel ik niet zeker weet of ik dat veilig op het web kan zetten...ik ben toch een beetje beducht voor de borstvoedingsmaffia. Met zoonlief was het geen succes, ik had amper voeding, bleef maar kolven, voeden, bij voeden en zoonlief viel nog steeds af. Ook ik viel enorm veel af, terwijl ik in de zwangerschap maar een paar kilo was aangekomen. Na vier weken ben ik toen gestopt, tot grote opluchting van mezelf en van manlief!

Dit keer heb ik gekozen om geen borstvoeding te geven. Ik heb er echt niet van genoten bij zoonlief en ben ook niet overtuigd van dat borstvoeding van mij voor mijn kinderen het allerbeste zou zijn. Ik vond het wel lastig, want we leven duurzaam en bewust, vooral biologisch en proberen goed voor het milieu te zorgen. En dan ga je geen borstvoeding geven? Hoe tegenstrijdig kan dat zijn! Ik had mezelf op zeker moment ten doel gesteld: als ik minder dan 5 kilo aan kom, zoals de vorige keer, dan geef ik geen borstvoeding. Kom ik meer aan, dus heb ik meer reserve, want daar ging het me om, dan doe ik het wel. De dag van de bevalling was ik 4,5 kilo aangekomen. En geloof me, daar heb ik niets voor gelaten of voor gedaan.

Dus...geen borstvoeding. Bij zoonlief heb ik in het eerste uur na de bevalling echt niets gemerkt van hapbewegingen, zoeken naar de borst enzovoort. Zoonlief hapte niet goed, vond alles prima, zolang hij een beetje eten binnenkreeg, zo werkt het overigens nog steeds bij hem.
Maar nu met babylief was dat wel anders! Ook al was ze twee weken te vroeg en heel erg klein, mevrouw kwam zowat happend ter wereld! En bleef dat doen. Oei, daar had ik niet op gerekend! Lastig dat ik het vond! Toen ik hoorde dat ze heel klein was, net 5 pond en dat als ik borstvoeding wilde geven, we flink moesten bijvoeden én waarschijnlijk even in het ziekenhuis blijven, dacht ik: doe er maar een fles in! En dat doet ze goed. Ze viel maar een klein beetje af, in tegenstelling tot zoonlief en kwam dat binnen twee weken weer aan. En de rust! Geen gekolf, geen gedoe, geen pijn, geen stress...dat is het me allemaal wel waard!

Dat ik pas na een week last had van een heel klein beetje stuwing, geen lekkage, geen toeschietreflex, had ik al het vermoeden dat borstvoeding niet echt voor mij is weggelegd. Ook de kraamverzorgster en de verloskundige spraken dat vermoeden uit. Dat sterkt me dan wel weer. Want ik vind het eigenlijk lastiger dan ik had gedacht. Bij zoonlief heb ik het tenminste geprobeerd. Ontneem ik babylief nu iets? Doe ik hier wel goed aan? Als ik op de pakken babyvoeding kijk, word ik niet echt blij van alle toevoegingen en chemische frusteltjes. Niet dat ik weet wat er precies in borstvoeding ziet en in welke mate je eigen voedsel doorgegeven wordt. Maar toch. Nu babylief koemelkallergie lijkt te hebben, is flesvoeding wel heel fijn. Zelf een dieet volgen is voor mij geen optie met alle darmproblemen die ik al heb, zou dat te veel van mijn lijf vergen. Kortom, zeur niet, duw er een fles in en wees blij met je besluit!
Maar volgens manlief zou ik geen vrouw zijn als ik er géén dilemma van zou maken. En stiekem heeft hij daar wel een punt!