woensdag 27 februari 2013

Griep en voorjaarskriebels

Tja, echt griep had ik niet, maar ik ben wel een goede week niet al te lekker geweest en heb vooral de longen uit mijn lijf gehoest. Het kan verkeren. Maar nu gaat het weer helemaal goed, gelukkig!

Ondanks dat het koud is, zit het voorjaar in de lucht. Ik hoor de vogels weer fluiten, het blijft al wat langer licht, ik zag een kraai met nestmateriaal vliegen en de knoppen aan de magnolia worden steeds groter en...het wordt steeds later donker! Heerlijk! Kom maar op met die zon.
In onze wijk is een project stadstuinieren van start gegaan. Volgende week krijg ik twee vierkantemeterbakken die voor ons huis op een gezamenlijk gazon geplaatst worden. Doel van deze actie is dat er meer saamhorigheid in de wijk komt en dat bijvoorbeeld kinderen leren hoe groenten en fruit gekweekt worden.
Wij volgen in deze vastentijd naar Pasen toe, elke dag de kalender van Tear, die veel aandacht besteedt aan duurzaamheid en milieu. Laten we nu net gisteren een stukje lezen over hoe je als christen in je wijk kunt staan en dat dat heel goed te doen is door stadstuinieren! Nu ben ik niet zo'n evangelist, altijd wat behoedzaam om mensen niet mijn geloof op te willen dringen, of de moraalridder uit te hangen... Ik kom er steeds meer achter dat ik graag een praktisch geloof wil, gebaseerd op de liefde van Jezus. Dát uitleven en uitdragen, niet met een groot stempel op mijn voorhoofd, of met zwaailichten, of op sinaasappelkistjes, maar gewoon, doe maar gewoon. Ik ben een mens en jij ook en hoe kunnen we een relatie met elkaar aangaan. Of wat kan ik voor jou betekenen.
Dus....dat stukje kwam als geroepen! Helemaal in mijn straatje, letterlijk en figuurlijk. Samen bezig zijn, met de mensen die je dagelijks tegenkomt en we zien wel wat daaruit voortvloeit.
Dat is wat bij mij past, bij een ander passen weer andere dingen. Gelukkig maar, zo zijn we allemaal verschillend.

Met de voorjaarskriebels wordt ook mijn zwangerschap steeds meer realiteit. Was het al, maar nu begint zich heel langzaam een buikje te vormen. Een collega zei: nou...een buikje,er zat eerst een gat, dat zit er nu niet meer....zoiets, zeg maar...:) Het stelt ook nog niet veel voor, ik hoef nog steeds geen positiekleding aan en ik ben volgende week toch echt al op de helft! Ach, ik vind het prima. Ik ben lekker mobiel. Het kindje beweegt levendig, 's avonds is het echt voetbal in mijn buik. Toch vind ik het nog steeds een gek idee dat er over zo'n 20 weken een klein baby-tje in onze hangwieg ligt te schommelen. Het is maar goed dat het nog 20 weken duurt, als alles goed gaat!
Zoonlief is er helemaal klaar voor. Hij is ervan overtuigd dat het een meisje is. Soms probeer ik hem te vertellen dat het ook een jongetje kan zijn, maar daar wil hij niets van weten. Toen ik aan hem vroeg waarom hij dan zo graag een zusje wilde zei hij: ik vind meisjes altijd zóó lief! Schattig hé!
Ons maakt het niet uit. Had ik bij zoonlief nog wel een voorkeur, nu vind ik het allebei prima. Jongetje, leuk en makkelijk, zoonlief is van hetzelfde seizoen, dus we hebben alles al, een meisje, ook heel leuk, mooie gelegenheid om van die schattige meidendingen aan te schaffen...:)
Volgende week de 20 weken echo. We zijn benieuwd en het is ook wel weer spannend. Het is en blijft een wonder en daar zijn we ons zeer bewust van! 

vrijdag 15 februari 2013

Toch griep

Is Nederland net van zijn epidemie af...word ik alsnog geveld...gelukkig ben ik niet zo ziek als de meesten die het hadden, maar beroerd voel ik me wel. Ik hoest de longen uit mijn lijf en voel me toch gammel! Maar goed, een beetje rustig aan dit weekend, verder geen plannen dan wat tomaten zaaien en een leuke film kijken...en me laten verwennen door mijn mannen.

Vandaag kreeg ik bericht van Kostbaar Vaatwerk dat er in mijn woonplaats een gespreksgroep gaat starten met vrouwen van partners met een s.eksverslaving. Ik heb me opgeworpen als gespreksleidster en vind dat best heel spannend. Het voelt toch alsof ik een groep moet leiden terwijl ik zelf ook nog volop in ontwikkeling ben. Ben ik dan wel goed genoeg als leider van een groep? Kostbaar Vaatwerk is een christelijke stichting en de groepen staan dan ook in het teken van verdieping van je geloof, steun en troost vinden bij God en elkaar daarin leren. Daar voel ik me wel onzeker over. Want mijn geloof, is dat wel stabiel genoeg. Ik ben heel erg reformatorisch opgevoed en ik wil daar niet negatief over doen, maar vrijuit praten over mijn geloof, dat heb ik niet geleerd. Sterker nog, dat werd sterk afgekeurd. Ik heb daar al een heel groeiproces in doorgemaakt, maar in groepen is het niet mijn sterkste punt. Toch vind ik het ook een uitdaging en heb ik er zin in. Niet zozeer zo'n groep te leiden, maar met elkaar te groeien, elkaar te bemoedigen, te troosten in deze lastige periodes in ons leven.
Maar voordat ik mezelf te veel zorgen maak, ik hoef het niet alleen te doen! Zoonlief is momenteel helemaal weg van de liedjes van De Wiebelwagen en het liedje wat zonet voorbij kwam galmen was: God is altijd bij je en Hij is nooit bang. Zulke simpele liedjes, zo waar. Dat raakt me!

Ik wens iedereen een goed weekend! Met of zonder griep, ik hoop op een glimp van het voorjaar...laat maar komen die zon!

dinsdag 12 februari 2013

Nieuw seizoen

Vandaag is mijn nieuwe moestuinseizoen weer begonnen! Zoonlief stond te dansen in de kamer toen hij hoorde dat het al bijna...de sneeuw ligt er nog...lente is! En ja, we gaan vast voorzaaien, want vorige jaar was ik met half maart voor de tomaten net iets aan de late kant. Ze werden te laat rijp. Dus beginnen we gewoon iets eerder. Ook goed voor de winterblues, ik heb zo'n zin in het buitenleven!
In onze wijk is een vierkantemetertuin project waar ik aan mee doe en ik heb twee bakken toegewezen gekregen! Dus naast onze eigen vier vierkante meter, krijg ik er nog twee meter bij. Leuk! De bakken komen op de gemeente grond voor ons huis te staan en ik ben benieuwd naar de reacties van buurtgenoten. Hoewel we in een ecologische, duurzame wijk wonen, zijn wij met onze zelfgekweekte groenten een vreemdsoortige uitzondering. Toch zegt niemand nee tegen een maaltje sla of courgette en komen er regelmatig buurvrouwen kruiden knippen. Grappig vind ik dat. En het is ook heel gezellig.

Naast een nieuw zaaiseizoen, is er ook een ware babyboom op de blogs die ik volg. Allereerst de dame van het blog Onder de knotwilg die één dezer dagen een kindje verwacht, gisteren heeft Annemieke van eenvoudig landelijk geinspireerd bloggen te horen gekregen dat er een kindje in Zuid Afrika op hen wacht en vandaag plaatste Zeeuwse Mama een bericht dat ze een kindje verwacht. Wat bijzonder! Zonder internet zouden we elkaar waarschijnlijk niet kennen en nu leven we met elkaar mee.

Ik duik vanavond vroeg in mijn mandje. Morgen weer een lange schooldag voor de boeg. Tegenwoordig zit ik elke twee weken een woensdag van tien tot tien op school! Heel erg leuk, maar ook heel intensief. En met een stevige verkoudheid die al weken aanhoudt en steeds net geen griep wordt kan ik wel wat rust gebruiken.

zondag 3 februari 2013

Voor alle vrouwen

Naar aanleiding van mijn vorige blogje...een gebed voor alle vrouwen.
Prachtig lied, luister maar!


Inzicht

Gisteren waren manlief en ik op een dag van Kostbaar Vaatwerk , die ging over herstel van vertrouwen in je relatie na s.eksverslaving. In september bezochten we ook al zo'n dag, gisteren was een vervolg hierop.

De dag werd geopend met het verhaal van de vrouw met de koffer, je kunt dat ook nalezen op de site van kostbaar vaatwerk. De essentie ervan is dat als je man opbiecht waar hij zich allemaal mee bezig heeft gehouden, hij een koffer vol ellende, pijn, verdriet bij je uitstort en dat jij als vrouw dan vervolgens met die koffer zit, loodzwaar en onhandelbaar. En steeds weer komt die koffer terug, totdat je hem uitpakt, alles onder ogen ziet wat erin zit, het overgeeft aan God, werkt aan herstel van jezelf en wellicht ook je relatie.
Indrukwekkend! Op het podium stond een koffer vol stenen en iedereen mocht daar een steen uitpakken en bedenken wat voor jou zo moeilijk is, zo zwaar weegt en waar die steen dan voor staat.
Mijn steen staat op dit moment denk ik vooral voor vertrouwen of het gebrek hieraan. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat manlief geen p.orno mee bekijkt, geen relatie met iemand anders heeft en dat er dus geen sprake is van verslaving. Wat overblijft is het verraden vertrouwen. Ooit heb ik hem vertrouwd, maar hoe ga ik dat weer doen? Wat geeft me garantie? Of is dat er niet?

De dag ging verder ook over het thema vertrouwen versus wantrouwen. Er waren twee groepen op deze dag, de groep die voor het eerst kwam en de groep die voor de tweede keer kwam. We volgden na de inleiding een ander programma. Wij kregen een getuigenis van een echtpaar wat al heel lang getrouwd was en waar er ook heel lang sprake was geweest van verslaving. Heel heftig om te zien wat het met beiden doet, welke pijn er nog steeds is, welke vergevingsgezindheid, moed, vertrouwen, maar ook het verdriet. Herkenbaar ook.

In de pauze kwam één van de organisatoren van die dag naar ons toe. Ze had via dit blog vernomen dat ik zwanger was en vond dat heel bijzonder voor ons. Ook vertelde ze over zichzelf, dat zij nog twee kinderen hadden gekregen na de crisis in hun leven en dat die echt tot zegen zijn in hun huwelijk en gezin. En dat ze nu ook echt aan haar man merkte dat hij in hart en ziel vader was en dat het zoveel geheeld had.
Ik vond het heel bijzonder om dat te horen. Manlief is een supervader voor zoonlief, dat zit echt helemaal goed. Maar samen van zoonlief genieten, dat is pas vanaf het laatste half jaar. Daarvoor speelde de relatie die manlief had, de verslaving en later ook de depressie een te grote rol. Ik realiseerde me weer hoe alleen ik in die periode ben geweest. Dat vloog me wel aan! Zeker toen één van de deelnemers later vroeg: in de periode dat zoonlief is geboren, toen is het toch misgegaan met je man? Ben je daar nu niet bang voor? Die vraag was niet nieuw voor me, ik heb er al regelmatig aan gedacht, maar het wat voor me uitgeschoven.
Op de terugweg hadden manlief en ik het hier over en we hebben afgesproken om een terugval en preventieplan te maken voor de komende periode, zeker na de geboorte van de nieuwe beeb. Niet alleen met betrekking op de verslaving, maar ook voor depressie. Ik vind dat wel fijn. Ik hoef me er dan niet meer zo verantwoordelijk voor te voelen en we hoeven er ook de strijd niet voor aan te gaan, want er ligt dan een plan.

Zaterdagmiddag hadden we een lezing over vertrouwen versus wantrouwen en daarna een meeting met andere stellen om hierover door te praten. Hoe het bij ons werkt, wat wel, wat niet. Heel leerzaam! Het is bijzonder waardevol om te horen van andere stellen hoe zij dealen met dit lastige stuk in herstel in je relatie. De één is daar wat verder in dan de ander, maar dát is nu juist zo mooi, zo leerzaam.
Voor mij was het meest waardevolle moment toen manlief zich voorstelde en vertelde over de afgelopen periode en zei dat hij zich nu begint te realiseren hoe alleen ik ben geweest, hoeveel verdriet ik heb gehad en dat hij er alles voor over heeft om samen met mij hiernaar te kijken en dat te erkennen. Dat hij zich nu realiseert dat hij dat eigenlijk niet gedaan heeft.
Het was eigenlijk voor het eerst dat hij dat zei en dat kwam wel bij mij binnen. Hier heb ik op gewacht! Al die tijd! En nu is het zover! Ik krijg begrip en erkenning van manlief, zonder dat hij zich mooier voordeed, of het bagatelliseerde. Dank aan God hiervoor!

Manlief kreeg trouwens meerdere keren te horen dat hij zo veranderd was. Meer open, meer echt, transparanter, echter, blijer. Ook vrijdagavond, toen we een uitje hadden van mijn werk kreeg hij dit regelmatig te horen. En het was even alsof ik ook weer met nieuwe ogen naar mijn man kon kijken. O ja, hij is echt veranderd!
Wat hebben wij mensen in onze omgeving nodig die ons bevestigen, spiegelen, bemoedigen. En wat bijzonder dat die mensen er zijn!