vrijdag 22 juni 2012

Stilte

Het is even stil hier. Manlief is naar Cyprus vertrokken met zijn mannengroep van de Driehoek, voor een afsluitend weekend. Ik vertrek met zoonlief naar Zeeland voor familiebezoek en maandag halen we manlief op om een weekje vakantie te gaan vieren in Limburg. Hebben we zin in! Nu nog mooi weer....

maandag 18 juni 2012

Weer

Ik zeg het niet gauw, maar wat baal ik van dit weer! Zoveel regen! Af en toe zon, maar niet echt aangenaam! Ik ben niet echt een warmte aanbidder, maar zomaar een paar graadjes meer, wat meer zon..oooh wat lijkt me dat heerlijk! Ik ben een echte koukleum en een milieufreak, dus de kachel gaat echt niet meer aan en ik loop nog op wollen winterpantoffels. Hoe raar kan het zijn?! Ik denk steeds maar: dat mooie weer komt nog! Het schuift alleen steeds zo op. Zo lijkt het soms ook te gaan in ons huwelijk. Hopen op mooi weer, blijven hopen, steeds maar in zwaar weer te verkeren. Ik word er zo moe van. Eind vorige week was ik al zo gefrustreerd op mijn blog, het is wel weer gezakt, maar ik ben gewoon uitgeput. Ik slaap slecht, had dit weekend een darmstoring waardoor ik halve nachten op het toilet doorbracht. Al met al geen goed recept voor een stabiel humeur. Gisteren een mooie preek gehad over Romeinen 8, dat God alles laat bijdragen ten goede. Soms denk ik dan opstandig: waarom zie ik er zo weinig van! Natuurlijk is het mijn perceptie van goed, maar toch. Waarom is mijn man vol van een therapiereisje met zijn mannengroep naar Cyprus en hoor ik hem niet over onze trouwdag die tijdens dat reisje in komend weekend valt? Het wordt niet de meest leuke trouwdag ooit, maar ik hoopte zo op wat begrip, gesprek, dat hij het ook jammer zou vinden dat hij dan weg is. Ik weet het, het is maar een datum, het is maar een dag, maar nu wel zo belangrijk. Voor mij symbolisch voor de periode waar we inzitten. Een nieuw begin, nieuwe inzet. Manlief is vast bezig met een verrassing, want hij voert stiekeme telefoongesprekken. Ook niet handig nu, want het maakt mij achterdochtig. Zou hij weer contact hebben met onze oude buurvrouw? Dat leg ik dan maar open op tafel, maar dan is hij weer beledigd en verwijt me dat ik hem controleer. Zucht. Gaat dit ooit over? Kan ik zijn verrassing waarderen? Of, als er toch niets is, ben ik dan toch weer teleurgesteld? Ik word zo moe van al die schommelingen. Ik verzucht vaak dat ik yoga ga volgen op Bali...dat lijkt me zo rustgevend. Er is ook goed nieuws! De eerste courgette is zichtbaar, de eerste komkommer ook, zoonlief heeft nog wat aardbeitjes verorberd en gaat zo'n drie keer per dag kijken of de courgette al klaar is...hoe schattig! De pioenrozen bloeien uitbundig op onze salontafel en zo lang ze er zijn haal ik weer een bosje. Zoonlief wil er ook één op zijn eigen tafeltje, ik vind ze zóó mooi mama! Vanavond rucolasoep gemaakt met alleen maar groenten en kruiden uit eigen tuin. Nou, voor een beginnend tuinierster?! Ik ben er trots op!

vrijdag 15 juni 2012

Zoonlief

Ineens gaat het zó hard! De ene week heb je echt nog een peuter in huis, sinds een paar weken veranderd hij in een bijna kleuter! Binnen een week dag en nacht zindelijk, een dikke papfles 's morgens hoeft meneer niet meer, want ik ben toch al groot en ook zijn speen gaat volgens eigen zeggen de prullenbak in als hij 3 is. Dat dat al over een week of 4 is, weet hij nog niet. Hij groeit met de dag. Niet letterlijk, want het is en blijft een klein purkje. Maar hij wordt zo wijs!
Hij maakt grappen en grollen en vindt zichzelf de allerleukste. Hij is gefascineerd door meisjes en wil het liefst een jurkje aan. Verder dan nagellak en een armbandje zijn we nog niet gegaan... :)
Hij wordt ineens assertiever. Was het eerst een bleu jongetje waarbij we in de schriftjes van de kinderopvang altijd lazen dat hij alles liet gebeuren en zich niet verweerde...is het nu andersom. Hij kan heel triomfantelijk vertellen dat hij wéér kindjes heeft geduwd. Ai...dat is niet echt leuk, maar schijnt erbij te horen.
Hij probeert allerlei dingen op zijn manier te organiseren, we noemen hem tegenwoordig dictator. Maar zoals meneer zelf verkondigde: ik ben geen dikke tator hoor! Noemen we hem natuurlijk nu dikke tator...
De liefdesuitingen zijn niet van de lucht. Mama, ik houw jouw arm even vast, ik vind die zóó lief. Mama, je hoeft niet bang te zijn voor grote vliegtuigen als het donker is, dan slapen die ook... (goed verzonnen hé! Scheelt een hoop paniek 's nachts!) Mama, als we naar een andere kerk gaan, is die dan ook van Jezus? Want ik wil wel een kerk van Jezus hoor!
Het is echt genieten, zo'n mannetje in en om het huis. Het liefst is hij buiten. Hij volgt alles in de tuin met grote belangstelling en ik doe hem geen groter plezier dan sla knippen. Met uiterste precisie worden alle blaadjes afgeknipt en ter keuring onder mijn neus gehouden. Eten? Ho maar! Mama, ik eet toch geen gras uit de tuin, ik ben geen koe! Tja, geef hem eens ongelijk! Maar de aardbeien...die wil hij wel!
Hij is helemaal weg van Koek en Ei.en van baby's! Hij wil ze het liefst de hele dag op schoot, laatst was ik op een verjaardag en heeft hij echt 20 minuten met een baby op schoot gezeten! Muisstil, kusjes geven en o wee als ik hem wilde helpen. Uiteindelijk heb ik hem moeten overreden dat we naar huis gingen en dat de baby niet met ons meeging. In de auto zat meneer nog met een pruillipje en verzuchtte: ik wil ook echt een baby hoor! Dat gaat me dan ook wel weer aan het hart. Ik zou hem graag een broertje of zusje gunnen, maar het is er nu de tijd niet voor! Klinkt wat plannerig, maar voor de komst van zoonlief hebben we een intensief medisch traject gevolgd en dat zie ik met manlief nu echt niet zitten. Eerst maar eens onze eigen liefde weer op orde stellen, om daarna weer verder te kijken. Maar pijn doet het wel. In de christelijke scene is iedereen op onze leeftijd al zowat klaar met kinderen krijgen en hebben wij allerlei gezinnen om ons heen met 3 á 4 kinderen. Niet dat ik daaraan moet voldoen, maar het verlangen is er wel, naar een ander kindje, naar gezelschap voor zoonlief, naar vervulling van onze liefde. En ik vind het heel moeilijk dat het nu niet kan. En als zo'n klein mannetje dan ook nog eens verzucht dat hij ook écht een baby wil, dan doet dat ook pijn bij mij.
Maar ook dat leggen we in Gods Hand. Waar anders zouden we naar toegaan!

donderdag 14 juni 2012

Veel

Heb je dat ook wel eens, het gevoel dat je nog zoveel moet doen, maar te weinig tijd hebt? Dat je je gejaagd voelt, maar ook heel moe, deadlines hebt, maar er niet aan toekomt? Zo'n dag heb ik vandaag. Eigenlijk is deze week te druk met werk, manlief en alles erom heen. Gisteren zouden we een afsluitend gesprek bij de Driehoek hebben, dus oppas geregeld, naar Amersfoort gereden, bleek de hulpverlener ziek te zijn en ons niet te hebben afgebeld. Daar kan ik dan zó van balen! Het is een eind rijden, we moeten zoonlief voor de zoveelste keer uitbesteden en dan ga je voor niets! Nou ja, helemaal voor niets was het niet, we zijn in de Ikea beland en hebben die leeggekocht... Vanmorgen had manlief afsluiting van de mannentherapie groep, dus bleef ik thuis, om zoonlief niet weer naar oppas te brengen. Dus maar eens een slinger aan het huishouden gegeven. Ramen gezeemd, keuken gesopt, spinnen gezogen, het was een heel karwei. Eigenlijk een beetje te veel van het goede. Afgelopen winter heb ik een nekhernia gehad en die speelt meteen weer op. Vanmiddag gewerkt in Apeldoorn, toch altijd weer 3 kwartier rijden, niet echt handig vor mijn nek. Maar goed, gelukkig kon ik vanmiddag weer eens naar de kapper! Daar knapte ik van op! Tot ik thuis kwam en een chaos aantrof. Manlief wilde koken, had geen overzicht en zoonlief had nog geen eten gehad, terwijl het al tegen zevenen liep, dus behoorlijk chagrijnig was. En ik ook, want manlief trok om half 8 de deur achter zich dicht om te gaan sporten en ik zat met de bende! Daar kan ik echt van balen. Voordat alles weer aan kant was en zoonlief in bad en bed, was het half 9. Wilde ik even een filmpje kijken, maar was het internet zo traag, dat het met horten en stoten ging. GRMPF. Dan maar mailen naar iedereen die ik verwaarloos. Ook daar word ik niet rustiger van. Dan maar bloggen! Even van me afschrijven. Morgen moet ik weer werken, nodig administratie doen, boodschappen doen, de tuin schreeuwt om aandacht, het onkruid groeit harder dan mijn planten en groenten en manlief heeft ook nog een afspraak. Mijn hoofd loopt om. Ik weet het, ik hoef niet alles tegelijk, maar is het zoveel! Op zulke momenten mis ik ouders. Ik heb ze wel, op behoorlijke afstand en niet echt bereid tot helpen. Als ik soms wel eens bij vrienden of buren zie hoevéél ouders voor hen doen, dan kan ik jaloers zijn! Voel je gezegend als je in die situatie zit! Het is heel pittig om een man te hebben die op dit moment moeilijk zijn verantwoordelijkheden neemt en dan het grootste gedeelte op mijn schouders te nemen. Ik bedoel dit niet zielig, het is de realiteit. En daar bots ik nu tegenaan. Dat het eenzaam is, verdrietig en behoorlijk alleen. Want manlief begrijpt het echt niet, of ik moet er een hele avond voor praten en ik wil gewoon een arm om me heen en wat ontlast worden in alle taken die op mijn schouders rusten. En als ik delegeer, zoals de maaltijd van vanavond, dan is het zo'n chaos, dat ik er zelf chagrijnig van wordt. Ik had het beter zelf kunnen doen, of betere instructies achterlaten. Maar ja, dan draag ik alsnog de verantwoordelijkheid. Ingewikkeld! Ik ga lekker een warme douche nemen en duik dan mijn mandje in met een spannend boek. Dan laad ik vast weer op voor morgen! Geen zorgen voor de dag van morgen! Blessing van vandaag: zoonlief zei, toen hij hoorde dat ik naar de kapper ging: het doet geen pijn hoor mama en als je terugkomt krijg je een snoepje van me! Dat is toch lief!

maandag 11 juni 2012

Maandag

Vanmorgen werd ik gewekt door het gehuil van zoonlief. Denkend dat het nog maar een uur of 7 was deed ik één oog open en zie daar, het was al 9 uur! Een goede zet om een regenachtige maandag mee te beginnen! Op ons gemak naar de biebbus geslenterd, zoonlief op zijn loopauto, van alles met trappers wil hij nog niets weten, ondanks dat hij over een maand al 3 wordt..
Daarna eens in de tuin rondgekeken. Het is groeizaam weer! En toch ook weer niet. Voor sommige zaden is het echt te nat, volgens mij, want er komt van mijn zaaigoed maar bar weinig op. De kat van de buren heeft volgens mij weer in de groentetuin gezeten, want na 6 weken zijn er nog maar weinig wortels en pastinaken te zien..jammer! De rucola groeit enorm. We eten er elke week een paar keer van. Ik heb ontdekt dat de jonge blaadjes wat minder pittig zijn en dat we dat lekkerder vinden. De courgetteplant produceert heel veel bloemen, maar die vallen helaas af en het steeltje sterft dan af. Geen idee wat ik verkeerd doe. Iemand anders wel?
De aardbeien blijven miezerig klein en in de tomaten zit luis...snif. Ook in mijn lieve appelboom zit luis. En wel van een soort die niet te bestrijden valt, als ik tuincentra en internet mag geloven. Rode bloedluis. Schijnt ook in één of ander E-nummer te zitten. Nou, die E-nummers vernielen mijn prachtige appelboom! Telde ik eerst meer dan 20 appels aan één boom, nu zijn er nog 3 over. Het advies is: rooien maar. Maar ik ben altijd zo gehecht aan mijn boompjes! Ik kan moeilijk afstand nemen...en blijf altijd hoop houden. Misschien verdwijnt het vanzelf...als ik hem heel goed insmeer met allerlei milieudingen en hele milieuonvriendelijke dingen. Daar ben ik al een paar weken mee bezig. De luis is minder. Niet weg, maar wel minder. En de appelboom begint er steeds pieriger uit te zien. Ik ga nog even verder in het proces van afscheid nemen...

Manlief wordt vanmiddag getest op ADD. Omdat het in zijn familie voorkomt, wilde de psychiater dit ook testen. Hij heeft er kenmerken van, hoewel de psychiater niet verwachtte dat manlief het ook daadwerkelijk zou hebben. We zijn zeer benieuwd. Hij moest basisschool rapporten meenemen...de hele zolder onderzocht, maar geen rapporten! Volgende keer moet hij iemand van zijn gezin van herkomst meenemen, maar aangezien we geen contact met hen hebben, gaat dat niet lukken. De vraag is dan of de test wel echt goede resultaten geeft. We zullen zien. Over 3 weken het tweede deel van de test en dan begin augustus (!) de uitslag en waarschijnlijk instellen op medicatie. Of voor depressie, of voor ADD.

Vorige week was een heftige week. Twee intakes gehad bij andere relatietherapeuten. Van beiden een positief beeld. We hadden ook nog een gesprek staan bij onze huidige therapeut. Die was niet amused over onze keuze, omdat hij vindt dat alleen een opname bij De Keerkring ons zou kunnen helpen. Daar zijn wij niet van overtuigd, bovendien kost het ons enorm veel, 7 weken weg van huis, niet werken in die periode, zoonlief uit huis, wat op zijn leeftijd echt niet handig is. Natuurlijk kun je ook zeggen: wat is 7 weken op je hele huwelijk! Dat is waar, maar wij zijn er niet van overtuigd dat het resultaat door een opname groter zal zijn dan een therapie volgens de EFT methode. Bovendien hebben we nu een therapeut gevonden die daarnaast ook contextueel therapeut, psychotherapeut én traumatherapeut is. Wow! Als dat niet gaat werken! :) Met beide therapeuten hebben we onze kansen besproken en beiden zagen het met ons wel zitten. Dus gaan we dit traject in. Wel spannend en heftig. Weer overnieuw beginnen, het wordt weer een pittige tijd en de afgelopen 3 jaar waren al zo pittig! Hoe lang houden we dit nog vol?! En hoe lang houdt onze omgeving het nog vol om steeds maar weer aan te horen dat het niet zo lekker loopt! We zijn al mensen kwijtgeraakt doordat het te veel was en we er te weinig voor de ander konden zijn. Nu heb ik ook wel geleerd dat we vooral contacten hadden waarbij we er voor de ander waren en als de rollen zijn omgedraaid, blijkt dat voor de andere partij ook ineens heel moeilijk te zijn. Dat is echt heel confronterend en pijnlijk!

Deze week wordt wat rustiger, hoewel er nog een gesprek bij De Driehoek is, waar manlief een mannengroep heeft gevolgd. Die sluit hij deze week af en volgende week gaat hij met een aantal mannengroepen een weekend naar Cyprus om deze hele periode af te sluiten.
Ik vind het wel pittig, op mijn werk is er ook wat onrust, precies over een casus waar ik over ga. Het kost me veel energie om al mijn hersenen erbij te houden!

Zegeningen zijn er ook. Zo kwamen kennissen onverwacht bloemen brengen omdat ze met ons meeleven, gaat manlief een stoer steigerhouten bed voor zoonlief bouwen en is de eerste klimroos in onze tuin uit!

donderdag 7 juni 2012

Vrienden

Manlief en ik waren beste vrienden. Waren. We lachten veel, praten over álles, huilden samen en steunden elkaar door dik en dun. Dat is nu weg. Het is kwijtgeraakt in de poel van ontrouw. Ik ben op mijn hoede bij hem. Wat meent hij ervan, hoe waar is, wat is zijn bedoeling, klopt het wel wat hij zegt. En ik ben o zo snel op mijn tenen getrapt. Nu had ik al lange tenen...ze zijn de laatste tijd ook nog wat gegroeid. Het lijkt net of ik manlief niet meer zo goed ken. Doordat hij een depressie heeft, is zijn humor ver te zoeken en snapt hij de grappen van mij ook niet meer. Ik ben snel geïrriteerd om zijn manier van doen, terwijl ik daar vroeger met een kwinkslag wel weer over heen kwam. Nu staat alles in een groot zoeklicht: ben je wel te vertrouwen??
Ik mis het wel, juist die vertrouwelijkheid. Dat aan één woord genoeg hebben. Die blik van verstandhouding. Het delen van je diepste gevoelens. Met vriendinnen kan dat ook, maar het is nooit zo close als met manlief. Het doet pijn dat juist die diepere laag nu ontbreekt. Dat we soms meer kennissen lijken dan geliefden.
Het is soms ook wel humoristisch. Vind ik dan weer. Want praten, dat doen we nog steeds als de beste. Ik maak van mijn hart niet altijd een moordkuil, dus flap ik er nogal eens wat uit. Zo lagen we pas in bed te praten over van alles en nog wat en kregen we het over het vreemdgaan van manlief. Voor ik het wist had ik er van alles uitgeflapt. Wat ik er van vond, wat het met me deed, waar ik mee zat. En geloof me, dat is al veel vaker ter sprake gekomen, maar deze keer was het meer een praatje vanuit mezelf en niet echt verhullend en verpakt zeg maar. Ontactisch is een beter woord.
Dus zei manlief voorzichtig: ik vind het best lastig als je het op deze manier zegt. Waarop ik zei: o ja, je hebt helemaal gelijk! Ik verwarde je even met mijn beste vriend, daar deelde ik dat soort dingen altijd mee, maar nu ben je tegelijkertijd ook mijn ontrouwe echtgenoot! Ik kon er wel om lachen, manlief uiteindelijk ook. Zo dun is de grens. En zoveel hoop is er dan ook. Dat ik dat dan zomaar deel, uit de grond van mijn hart, zonder nadenken hem vertrouw...alleen het onderwerp is nu wat pijnlijk, maar dat geeft niet, daar mag ook ruimte voor zijn en die ruimte mag ik best pakken. Hij is niet weg, die beste vriend. Hij zit op een veilig plekje te wachten totdat het weer vertrouwd is.
Zo komen we er wel.

maandag 4 juni 2012

Veel

Dit belooft een heftige week te worden. Dat begon gisteren al met Avondmaal in onze gemeente. De laatste tijd zijn er wat spanningen in onze gemeente, omdat er verschillend wordt gedacht over de prediking. Wij zijn er zelf ook bij betrokken, omdat we vaak het centraal stellen van Christus in de diensten missen. Het gaat meer over hoe wij zijn als mensen en dat leidt ons af van het zicht op Jezus. Het lijkt wel alsof we als gemeente en kerkenraad niet echt dichterbij elkaar kunnen komen hierin. Onze vragen en opmerkingen worden als aanvallend beschouwd en ze voelen zich niet gerespecteerd in hun rol als gezagdragers in de kerk. Terwijl dat niet onze bedoeling is! We respecteren hen juist in hun moeilijke taak, nu we al zo'n 7 jaar vacant zijn. Toch kun je weten dat je broeders en zusters bent in de Heere Jezus Christus en elkaar toch niet begrijpen. Heel erg pijnlijk vind ik dat. Gelukkig hadden we gisteren Avondmaal. Een tafel van herinnering aan Jezus dood en opstanding, een tafel van liefde en een tafel van gemeenschap. Het was fijn. Al wie de naam van Jezus aanroept, zal behouden zijn, stond centraal.

Ik dacht aan het lied van Michael W. Smith:

Take me over
Just to rest in your arms
Close enough to hear your heart
Just to kneel at your feet
Where everything fades away and I sing

Jesus, Jesus, take me over now
I surrender
Everything I have,
I lay it down
All of me

With just a glimpse of your face
All my fears melt away
Lost within your embrace
I’m pouring out all my admiration

Jesus, Jesus, take me over now
I surrender
Everything I have
I lay it down
All of me

Laat mijn leven zo zijn! Vol overgave, liefde, dichtbij Jezus!

Maar goed, deze week staan er verschillende dingen op het programma. Zo hadden we vandaag een intake bij een nieuwe relatie therapeut en staat er vrijdag ook nog een intake op de planning bij nog een andere relatie therapeut. Ze werken volgens de Emotionally Focused Therapy methode, die in Nederland nog vrij nieuw is, maar wel heel erg helpend. Het gaat vooral over verbinding met elkaar aangaan, je hechten aan de ander, herstel van vertrouwen en liefde, een basis om verder te gaan. We staan er beiden open voor en willen dit graag aangaan, omdat we dit zo missen op dit moment in onze relatie.

Een intake is ook weer heftig, omdat het hele gebeuren van de laatste tijd weer de revue passeert. En dat doet pijn. Ik vond vooral de vraag: hoe hou jij het nog vol, heel erg confronterend. Ik ben een doener, ik vind het lastig stil te staan bij dit proces en wil graag verder. Maar zo'n vraag zet me dan ineens weer stil. Dan realiseer ik me dat ik low level leef op dit moment. Alles staat in de wacht. En alles gaat ook door. En ik overleef door niet te diep in mijn emoties te duiken. Ze zijn er wel. Zomaar spontaan duiken ze op. Er lag dit weekend een dood koolmezenjong in onze tuin. Dan sta ik met de tranen in mijn ogen. Iemand had gisteren mijn oppasdienst in de kerk overgenomen. Ik wilde haar bedanken en barstte in tranen uit. Op die momenten merk ik het verdriet, de eenzaamheid, de pijn. Dat is zo overweldigend! Alsof ik er door overspoeld word.
Zo'n intake doet me weer beseffen in welke situatie ik leef. En daar word ik niet vrolijk van. Maar ik krijg er wel hoop van, doordat de therapeut aangaf dat er veel succes met deze therapie geboekt wordt. Ik ben ook wantrouwend, want we hebben er al een hele tijd relatie therapie opzitten en dat bleef vooral steken op manliefs onvermogen om te veranderen. Hij wil wel, maar het lukt niet. Dat frustreert mij enorm. Ik denk: waar een wil is, is een weg. Maar zo werkt het niet voor iedereen. Blijkbaar. Grmpf.

Morgen een drukke dag in Den Haag en pas laat weer thuis. Woensdag een vriendin op de koffie, donderdag werken en nog een gesprek met onze huidige relatie therapeut en vrijdag weer een nieuwe intake. Hoe verzin je het. Het goede nieuws is dat manlief volgende week op de rol staat om verder getest te worden voor depressie. Daar krijgt hij dan na 2 weken nog een test en dan....in augustus... jaja, u leest het goed...lang leve de GGZ...de uitslag en behandelvoorstel...!

Zijn er ook nog blessings? Ja, met zoonlief gaat het prima. Ik geniet enorm van hem. Hij kletst de oren van mijn hoofd en is aan het uitproberen met emoties. Mama, dit vind ik niet leuk, mama ik had je gemist, mama, ik zag jou niet en toen was ik heel vewdwietig geworruduh.... heerlijk toch?!

vrijdag 1 juni 2012

Give away 24 homes

Nog een keer aandacht voor de 24 homes blog give away! http://24homes.blogspot.com/2012/05/give-away-serviesshopcom.html Doe vooral mee! De dames gunnen het aan iedereen! En laten we wel wezen, wie vindt servies uitzoeken voor 50 euro nu niet leuk?!