Sport en stuff

Oké,ik zal het eerljk bekennen, ik ben geen vrienden met sport. Als keurig reformatorisch meisje ben ik ook niet opgevoed met sportieve activiteiten. Het zat dus, zeg maar, niet echt in mijn systeem. Fietsen en wandelen, leuk. Maar verder? Ho maar! Tot ik een jaar of 10 geleden serieuze gewrichtsklachten kreeg. Hypermobiliteitssyndroom was de uitkomst. Mijn banden zijn te soepel, waardoor het veel energie en moeite kost om mijn gewrichten op zijn plek te houden. Zo heb ik snel iets uit de kom, kan ik mijn duimen makkelijk tegen mijn pols leggen en kon ik tot voor kort mijn benen in mijn nek leggen. Leuk idee voor een circusact, maar daar heb ik helaas niet voor gestudeerd. Het is hooguit vermakelijk op een verjaardag.. Op advies van de reumatoloog ben ik gaan sporten om mijn spieren wat te verstevigen. Dat werkte goed. Tot de dame die deze sportlessen gaf ermee stopte. Ik raakte zwanger en daardoor de sportieve kluts kwijt. Na de zwangerschap nog wat aan body balance gedaan. Maar bij mij was de balance vrij snel te zoeken, ik raakte een beetje uit de kom. Toch bleef het kriebelen, ik zag allerlei hardlopende mensen en dat leek mij ook wel wat. Lekker buiten, niet zo zweterig met al die spierbundels in het felle licht van een sportschool, maar gewoon op eigen houtje, dat moet niet zo moeilijk zijn, toch?! Maar oooh, die discipline! Die zit er bij mij niet van nature in. Dus toen er 50 meter bij mijn huis vandaan hardlooptraining gegeven werd in een zaaltje voor een paar euro per maand, dacht ik: wow, als dat niet op mijn lijf geschreven is! En dat was het niet. Na 3 maanden had ik een nekhernia...moeilijk te zeggen of dat echt door het hardlopen kwam, in ieder geval verbeterde het toen ik tijdelijk stopte. Jaja, tijdelijk. Want inmiddels was ik zo gemotiveerd, dat ik door wilde gaan. Ook een eigenschap van een calvinist hé, doorgaan! :) dus na een paar maanden weer begonnen. Ik was de week na het sporten niet vooruit te branden. Ik had vreselijk veel pijn, was doodmoe en toen ik ook begon flauw te vallen vond manlief het welletjes. Ik nog niet. Nee, ik ben meer van het soort, doorgaan tot je er bij neervalt en dan opstaan en weer doorgaan. Maar toen ik voor wat anders bij de huisarts was, liet ik me toch ontglippen dat ik het niet echt normaal vond. Hij was het met me eens...hoe fijn. Maar peuterde me ook fijntjes aan mijn verstand hoe ik het met mijn lijf in mijn hoofdje haalde om zo'n fysieke sport te gaan doen. Huh? Fysiek?? Is elke sport dan niet heel erg fysiek? Maar nee, mijn lijf kan dat niet aan. Baal. Ooh, wat baalde ik. Ik, als dertiger, moet toch gewoon kunnen sporten? Bovendien, de kilo's vliegen eraan, dus ik wil gewoon wat doen om wat strakker in mijn velletje te gaan! Ach, ik neem de huisarts serieus en kijk wat het effect is...dat was, u raadt het al, fantastisch. Ik kon gewoon zonder pijnstillers 's morgens mijn bed uit, ik viel niet meer flauw...niet meer doodvermoeid. Maar ach, wel in een paar weken tijd 3 kilo zwaarder. En dat frustreert, hoewel ik helemaal niet te klagen heb over mijn BMI, doe ik dat toch. Ik ben immers van het vrouwelijke soort. Dussss....afgelopen dinsdag de stoute schoenen weer aangetrokken, rennenmetevy gedownload...want als ik nu heel rustig begon... Het was heerlijk. De zon scheen, het bos was prachtig, ik rende er vrolijk op los, onder begeleiding van Evy. Helemaal energiek was ik. Tot zo'n 3 uur 's nachts. Ik kon wel janken van de pijn. Alsof ik griep kreeg, wat een spierpijn. Alsof ik was aangevallen door een olifant. Ik heb me volgepropt met medicijnen en gisteren ging het wel. Totdat de cocktail uitgewerkt was. AARGHH! Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Een ezel en een steen enzovoorts. Hoe hardleers ben ik?! Heel erg...niet hardlopend, maar zeer hardleers. Dit kan ik dus gewoon niet. En daar kan ik niet tegen. Dat ik iets niet kan. Ik heb manlief ingeseind om mijn hardloopspullen te verbranden, rennenmetevy te wissen en me vast te binden, mocht ik toch weer de kriebels krijgen. Ik kan er heel lollig overdoen, maar het doet ook echt pijn. Dat ik moet accepteren dat mijn lijf heel veel dingen wil en heel veel dingen ook niet kan. Ach, het is maar sporten. Hoe belangrijk is dat. Voor mij dus wel. Het is een stukje vrijheid, wat ik kwijt ben. Ik kom er wel overheen, maar het is hardnekkig. Het is wel allemaal hard. Hardlopen, hardnekkig, hardleers...misschien toch maar eens op zoek naar iets softs..softball...maar mijn oog hand coördinatie, daar is menigeen gillend van weggelopen...misschien gewoon maar niet meer sporten. Bewegen is op zich al een uitdaging, dus gewoon een stapje terug. Zucht. Ik vind het toch niet leuk!

Pinksteren enzo

Zonovergoten Pinksteren! Dat was het! Van de plannen om naar Opwekking te gaan is niets terecht gekomen. Verleid door de zon hebben we een fietstocht gemaakt met als beloning een middagje zon en strand.

Zondag hadden we een leerdienst over Pinksteren, Gods Geest in ons, om ons te leren. Blijvend te leren wat Gods genade is, Zijn doel, onze bestemming. Ik verlang zo naar mijn uiteindelijke bestemming! Als ik weer hoor van het geweld in Syrië, aardbeving in Italië, doden door verdrinking en ongelukken in eigen land, mensen die hun baan kwijtraken, dan kan ik zo verlangen naar de komst van onze Heer! Dichterbij huis, als ik kijk naar onze relatie. We zijn beschadigd. Gekwetst. En dat gebeurt steeds weer opnieuw. Onze buffer is weg. In een goede relatie slik je een keer, maak je goed ruzie en dat kun je er weer overheen zijn. Bij ons slaat alles om in wantrouwen. In pijn. In verdriet. En die cirkel is zo moeilijk te doorbreken! Ik mis soms de kracht en de energie ervoor. Op Groot Nieuws Radio hoorde ik vanmiddag een interview met Ivar van der Sterre, over de kracht van woorden. Negativiteit is een cirkel, waar ook de duivel gretig gebruik van maakt. Zo ook in de communicatie. Heerlijk om jezelf te laten gaan, maar waar brengt het jou en de ander? Oei, dat raakte me wel! Hoe makkelijk is het om mijn man te verwijten, me te gedragen als een slachtoffer, hem verantwoordelijk te stellen voor zijn daden. En hem de grond onder zijn voeten weg te slaan. Hmpf. Een behoorlijke nadenker voor mij. Ik heb de keus hoe te reageren op mijn man. Ik ben verantwoordelijk voor wat ik doe, hij voor wat hij doet. Dat neemt natuurlijk niet weg dat als er iets mis is, je dat moet bespreken met elkaar. Het is alleen de manier waarop. Als voorbeeld haalde hij een opvoedsituatie aan. Stel, je kind komt vaak te laat. Je kunt dan zeggen: jij kunt ook nooit op tijd komen! Gevolg: kind raakt ervan overtuigd dat hij/zij het niet kan en zal zich daarnaar gedragen. Je kunt ook zeggen: in een volgende situatie kun je wel iets eerder beginnen, dan kom je ook op tijd. Gevolg: je geeft het kind vertrouwen in een andere aanpak. Simpel hé! Ga er maar aan staan!
Zo werkt het dus ook in een huwelijk. Breek je elkaar af, of bouw je op? Bij ons is er de laatste tijd veel afgebroken. Opbouwen is dan zo makkelijk niet. Het is wel de klus waar we voor staan. Die we aangaan. Maar wat moet je wijs zijn in het leven! Volwassen zijn is pijnlijk moeilijk. Zeker als de basis zo kwetsbaar en fragiel is als die van ons. Want laat ik eerlijk zijn, het is toch ook gewoon lekker om op de ander te schelden? Want dan lijkt het mij niet te raken, een afleidingsmanoeuvre om niet bij mezelf stil te staan. En om manlief een potje te laten zweten, hem echt te laten voelen wat hij mij heeft aangedaan. Schiet ik er wat mee op? Nee, de afstand wordt alleen maar groter tussen ons. Niet doen dus. Niet meer doen dus. Kijken naar de zegeningen. Vandaag kreeg ik een e-card van manlief. Een maffe struisvogelkop met de tekst: hé, waar blijf je nou?! Het maakte me warm vanbinnen. Toen we jong en verliefd waren...ahum...stuurden we elkaar veel e-cards. Is hij me opnieuw aan het versieren? Durf ik dat toe te laten? Ervan te genieten?
Wordt vervolgd!!

24 homes

Even een ander soort berichtje! De blog van 24 homes houdt een give away party! Kijk op onderstaande link en doe mee! Ik moest eigenlijk ook een knop installeren, maar dat vergt een beetje veel van mijn digibetisch brein... http://24homes.blogspot.com/2012/05/give-away-serviesshopcom.html Doen hoor!! Je kunt een hele gave serviesbon winnen...

Wat is het heerlijk weer buiten hé! Genieten jullie er ook zo van? Ik wel! Beetje jammer wel dat we van de week zo'n enorme hoosbui hebben gekregen dat mijn tomaten en komkommerplanten echt verdronken zijn. Ik heb ze weer opgebonden, dus wie weet, herstellen ze weer. Ik had maandag een nieuwe lading sla ingezaaid, dat was al binnen een dag aan het opkomen! Maar na die enorme regenbui van woensdag, vond ik het 8 meter verder terug in onze tuin! Een complete aardverschuiving. En dat in Nederland!

Manlief en ik hadden vanmorgen weer relatietherapie. Het was een evaluatiegesprek waaruit bleek dat de hulp die we krijgen, niet toereikend is. Manlief heeft de diagnose depressie, maar dankzij de überlange wachtlijsten bij de GGZ duurt het waarschijnlijk nog maanden voor hij aan de beurt is. Nee meneer, voor de zomervakantie is bij ons al ingezet...sorry?! Het is half mei! U hebt geluk als u in oktober begeleiding krijgt. Wat?? Eerst zo'n diagnose en vervolgens een half jaar niets?? Zorgverzekering gebeld, maar nee, die kunnen helaas niets doen. Niet als u al binnen bent bij een instelling...zover reikt onze verantwoordelijkheid niet...grmpf. Inmiddels heeft dat, met alle issues die er ook nog spelen rondom het vreemdgaan, natuurlijk wel zijn gevolgen voor onze relatie. Ik wil graag verder, manlief ook, maar mist op dit moment de energie en de kracht ervoor. Dus stelde therapeut voor om opgenomen te worden in een gezinskliniek. Zonder kind, 7 weken intensieve begeleiding voor álles. Daar krijg ik dan weer allerlei visioenen bij, na die 7 weken heb je een complete metamorfose ondergaan, facelift, ander kapsel, andere garderobe...o ja en ook nog een hernieuwde relatie die helemaal af is... :) Uit mijn werk heb ik wel ervaring met deze kliniek, maar het lijkt me niet echt wat voor ons. Ik zou me te veel gaan bemoeien met anderen, mezelf verliezen en bovendien, ik kan toch geen 7 weken zonder zoonlief?? Maar wat dan wel? Want dat we een beetje stilstaan is ook een feit. Dus ben ik me aan het verdiepen in therapeutenland. Heel interessant, maar waar doen we goed aan? We willen beiden hard werken aan onze relatie, maar worden gehinderd door de complexiteit van ons bestaan... En ach, is dat niet bij iedereen zo? We hebben allemaal de helende kracht van onze Vader nodig. Ik verlang er zo naar en ik weet zeker dat Hij in ons werkt. Wij zien het misschien niet zo op dit moment. Maar ruimte, rust en vrede...wat een heerlijkheid!

Nu op naar Pinksteren, het feest van de Heilige Geest. Wilden we eerst met vrienden naar Opwekking, vandaag toch maar besloten dat het iets te veel op ons bordje is nu. Dus krijgen we 5(!) logees...over druk zijn gesproken...en gaan we lekker luieren...veel eten...lekker eten...genieten van de kinderen en de vrijheid en rust van de vrije dagen. Goede Pinksterdagen gewenst!

Verwarring

Het is een beetje chaos in mijn hoofd. Nu is dat wel vaker zo, dus niets om je zorgen over te maken!
De chaos begon een beetje met wat bloggers zoals purperpolletje die melden dat Aaf Brandt Corstius in een column in de Volkskrant had bericht dat mamablogs zo vaak alleen berichten over de leuke, verheven, positieve kanten van het leven. Dat zette me aan het denken. Nu schrijf ik wel geen mamablog, ik schrijf wel een blog. En in de categorie komisch valt die niet bepaald. Misschien in de satire...klein kansje... :) Toch voel ik me wel aangesproken. Omdat er tegelijkertijd een aantal blogs waren die gingen over het echt jezelf zijn, zoals in dit blog. Wanneer ben je echt jezelf. En moet je dat zijn? Hoe nodig is het? Wat heb je ervoor nodig?

Kortom, dat alles speelde door mijn hoofd. En dat zijn ook thema's uit mijn leven. Hoe kan ik mezelf zijn?! Wanneer ben ik mezelf? Een kleine toelichting is wel op zijn plaats.

Ik ben mezelf

- Als ik thuis ben
- Als ik lol heb om mezelf en anderen om me heen
- Als ik de draak kan steken met mezelf en anderen
- Als ik een tikkeltje te druk ben
- Als ik een beetje te sarcastisch uit de hoek kom
- Als ik in de keuken sta
- Of in de tuin...of één van beide...moeilijk kiezen
- Als ik NIET stofzuig
- Als ik NIET strijk
- Als ik boodschappen doe
- Als ik met zoonlief wilde verhalen verzin
- Als zoonlief 'witte kaas' (mozzarella) staat te snijden op het aanrecht, het grootste deel in zijn mondje verdwijnt, dan zou ik hem wel plat willen knuffelen!
- Als ik piano speel, lekker a ritmisch, want ach ik ben niet geboren met ritme gevoel
- Als ik droom over brocante, zelfvoorzienend leven, altijd lente, overal vrede...veel eten...
- Volgens mijn man als mijn tenen krullen als ik het naar mijn zin heb (had zoonlief binnen een uur na zijn geboorte ook... maf!)

Nog best positief hé! Of geciviliseerd....

Wat zou er gebeuren als ik ECHT mezelf zou zijn?

- Dan zou ik geen zin hebben om te werken
- Dan zou ik niet zoveel discipline hebben
- Dan zou ik de boel de boel laten en een kookschool gaan volgen
- Of een B&B openen
- Of naar Australië emigreren
- Dan zou het milieu me een stuk minder interesseren en had ik een SUPERMEGA Footprint op deze aarde ( hij is nu eigenlijk ook nog best mega...)
- Dan zou ik megaveel snoepen ( niet veel, want dat doe ik al...)
- Dan zou ik heel veel cola drinken (ehm....ook daar bezondig ik me regelmatig aan
- Dan zou ik schelden als het me niet zinde
- Dan zou ik meer lak hebben aan mensen die ik niet aardig vind
- Dan zou ik niet zo mijn best doen om aardig gevonden te worden
- Dan zou ik van mezelf HEEL lief zijn!
- Dan zou ik een hele goede Spreuken 31 huisvrouw zijn...of toch niet???!
- Dan zou ik mijn man het huis uit schoppen omdat hij vreemd is gegaan
- en hem de rest van mijn leven haten
- Dan zou ik van mijn hart geen moordkuil maken, maar misschien wel de daad bij het woord voegen
- Dan zou ik heel veel mensen vertellen dat ze niet zo moeten oordelen
- Dan zou ik zelf denk ik NOG vaker oordelen
- Dan zou ik een stuk minder nadenken over wat ik voor een ander kan doen
- Dan zou ik niet zoveel zorgen voor anderen
- Dan zou ik me niet zo druk maken over de kerk, maar gewoon een andere zoeken.
- Zou ik NOOIT van mijn leven meer administratie doen

Nou, dat was het wel zo'n beetje. Kan natuurlijk nog veel meer. Maar wat een chaos hé! Gelukkig word ik vaak bewaard om ECHT mezelf te zijn, want vaak vind ik daar niet hele positieve ideeën. In mijn reformatorische jeugd noemden ze dat: de mens van nature, of de oude mens (als je ook een nieuwe mens geworden was, snap je het nog?! :)
Ik besef steeds vaker dat ik zonder Jezus nergens ben en nergens blijf. Dat ik in Hem mezelf ben. Dat hij een goed werk in mij begonnen is en dat ook zal volmaken. Vol maken, af maken, vervolmaken.
Dus wanneer ben ik nu mezelf? Voor het geval mensen denken dat ik twee persoonlijk heden heb, neen! Ik filosofeer wat over wanneer ik mezelf ben. En daar zitten positieve kanten en wat negatieve kanten aan het jezelf zijn.
Ik geloof dat ik toch maar besluit NIET altijd mezelf te zijn.

Wanneer ben ik NIET mezelf?

- Als ik diplomatiek ben...
- Als ik HEEL lief ben
- Als ik STRIJK...en geloof me, dat doe ik veel te vaak...
- Als ik STOFZUIG...zucht...idem dito...
- Als ik administratie doe...
- Als ik spelletjes met mijn zoon ga doen (schaam schaam, ik geef het toe, ik heb een hekel aan spelletjes, maar uit pedagogische overwegingen zet ik me er toe...)
- Als ik tegen mijn man zeg dat ik hem wil vergeven, maar dat het een proces is ( dat is een wilsbesluit op dit moment...tja...dat komt wel van mezelf... maar als ik mijn hart zou volgen...wat toch ook van mezelf is....zou ik hem haten..)
- Als ik, tja...te vaak op om te noemen ben ik niet mezelf.

Soms kies ik er bewust voor. Ik ben niet alleen in deze wereld en vaak wordt de mensheid er niet beter op als ik als ongeleid projectiel mijn mening ga ventileren. Dus leer ik steeds beter het dopje erop te draaien en langzaam te ontluchten, in plaats van meteen de druk eraf...
Sommige dingen horen bij het leven, zijn niet leuk, maar moeten wel gedaan worden. En dan kies ik daarvoor. Sommige dingen zijn wel leuk, maar daar heb ik geen zin in, maar kies ik er voor om het wel te doen.
Is dat te positief volgens eerder genoemde columnist? Ik weet het niet. Paulus zegt, dat het kwade door het goede overwonnen wordt. Dat we niet te zelfingenomen moeten zijn, want hoe vaak doen we niet het goede, wat we willen doen, maar het verkeerde, wat we niet willen doen?! Zo herkenbaar! Soms is het een wilsbesluit om het goede voor de ander te zoeken. Maar zo vaak is dat na een beschamende les. In mijn geval heb ik dan te snel geoordeeld, ben ik te rap met mijn mond geweest, heb ik slachtoffers gemaakt met mijn voortvarende tong.
Ach ja, work in progress! Wordt vervolgd!

Afterparty

Het kamp is weer voorbij! Het was fantastisch. Wie nog een beeld heeft van asociale, ongeinteresseerde, onbeleefde tieners, dat krijg je er bij mij, voor deze groep althans, niet meer in! De sfeer was onwijs goed. Door het afwisselende programma, zowel bezinning, als activiteiten, we hadden o.a. een heuse ridder ingehuurd, kwam iedereen wel aan zijn of haar trekken. C Mijn workshop werd goed ontvangen. Ik was wel wat onzeker, ik ben niet heel goed voor een groep, maar het sloeg aan! Romeinen 12 stond centraal met hoe om te gaan met de ander. Best een klus voor een tienerbrein, wat volgens wetenschappelijk onderzoek vooral op zichzelf gericht is. Maar de leus, als je respect wilt en je het niet aan een ander geeft, kun je ook geen respect terug verwachten, deed wel wat belletjes rinkelen. Ook heb ik het hoofdstuk gelezen terwijl ze op één been moesten staan. De boodschap was: als je geen geloof hebt, zonder God leeft, ben je op jezelf gericht, kun je moeilijk naar de ander luisteren (ze hadden natuurlijk niets gehoord van het gelezen stuk). Met God sta je op 2 benen en ben je evenwichtig, stabiel en in staat om iets te betekenen voor een ander. Je hoorde de kwartjes vallen! Zoonlief had het ook goed naar zijn zin, altijd wel een speelmaatje, iemand die in was voor een partijtje peutervoetbal. Bij thuiskomst eindelijk de groenteplanten de moestuin in gedaan. Het effect is meteen merkbaar. De courgette barst binnen 2 dagen van de bloemen! De tomaten moeten nog even bekomen van hun emigratie, ik hoop dat het goed komt. Als beginnend tuinierder heb ik nog niet zo in de gaten wat het meest handig is. Zo heb ik vanalles gezaaid wat langzaam ontkiemd. Weet ik veel! Maar goed, gevolg is dat ik niet weet wat waar staat...want geen bordjes o.i.d...dus staan de komkommerplanten nu midden tussen de net ontkiemende pastinaken...en zijn er een paar gesneuveld in de strijd.. Ach je, al doende leer ik! Vanmorgen heerlijke rabarber gekocht op de markt. Zo'n plant zou ik ook nog graag willen hebben, maar ik kan ze nergens vinden. Zometeen moes ervan maken met aardbeiden en diksap. Lekker met wat yoghurt en muesli. Vast een heel verantwoord tussendoortje..want een paar dagen op kamp niet al te gezond snacken zorgt zomaar voor een kilootje meer aan mijn heupen..

Hemelvaart

Morgen is het weer zover, Hemelvaartsdag! Voor ons elk jaar weer een drukke tijd. We zijn beiden jeugdleiders in onze kerk en gaan elk jaar met de jongeren op kamp. Intensief en druk, maar elk jaar weer de moeite waard. Eerlijk gezegd zie ik er dit jaar wel tegenop. Manlief kampt met een depressie, waardoor er veel op mijn schouders komt en ik ben vandaag geveld door een blaasontsteking. Niets ernstigs, maar wel vervelend. We gaan een leuk kamp tegemoet, met afwisseling tussen activiteiten en bezinning. Nu nog hopen op mooi weer! En een leuke sfeer. Altijd weer een uitdaging met jongeren tussen 12 en 20, maar eerlijk is eerlijk, in de 7 jaar dat we het doen, hebben we hele leuke kampen gehad. Onze tieners zijn enthousiast en open en schromen niet om leeftijdgenoten goed gedrag aan te leren. Fijn is dat! Ik hou niet van streng moeten zijn, het gaat zo snel ten koste van de sfeer. Nu maar hopen dat we het dit jaar ook weer gezellig hebben! Ik ga een workshop verzorgen over omgangsvormen. Hoe duf klinkt dat?! Maar nee hoor, er zijn genoeg creatieve vormen om het wat aantrekkelijk te maken. Met zeven jongens in de leeftijd van 13,14 is dat wel nodig. Wat denk je van een chipsrace, toneelspel en spekproppen? En ja, wees maar niet bang, het gaat echt om omgangsvormen! Verslag volgt!

Moederdag

Vandaag is het moederdag! Nooit gedacht dat ik deze dag nog eens zou vieren. We hebben vijf jaren op zoonlief moeten wachten, dat is iets wat ik nooit mee vergeet. Daarom gaan vandaag mijn gedachten en gebeden ook uit naar alle vrouwen die geen moeder zijn, maar dat wel zo graag zouden willen zijn. Woorden hebben vaak zo weinig inhoud voor de pijn die het doet. Er wordt soms ook zo makkelijk aan voorbij gegaan. Ik herken de pijn nog wel, maar ik mocht moeder worden. Een groot geschenk. Een enorme zegening. Genieten is het als zo'n lief kereltje met een grote smile een krassen tekening aan komt bieden alsof het een Rembrandt is! Ik hoef geen cadeau's, liever heb ik een dag met elkaar waarin ik een beetje verwend wordt. Maar manlief verraste me met een boek! Schreef ik pas al over het schilderij van Christa Rosier, vandaag kreeg ik haar boek 'Lijden in Gods hand'. Een heel bijzonder boek over lijden in haar leven en haar relatie met God. Wat leefde zij met Hem! Een aanrader! Zowel het leven met Hem, als het boek.... ;)

Hoop

Sinds kort heb ik nog een nieuwe vriend. Ze staat niet tussen ons in. Ze is bij me. Ze heet hoop. Ik vang haar blik als manlief en ik lol hebben met elkaar. Als we om elkaar kunnen lachen. Met elkaar van zoonlief genieten. Ze omhelst me als ik toch ineens het niet meer zie zitten. Ze fluistert: kijk naar boven! De Heer is met je! Ook in dit donkere dal. Juist in dit donkere dal. Recent hebben we een schilderij aangeschaft van Christa Rosier. Een zeer begaafd kunstenares die helaas niet meer onder ons is. Maar ze heeft een erfenis nagelaten, een getuigenis! Ons schilderij beeldt Psalm 23 uit. Een feestmaal aangericht. Tussen donkere wolken straalt het licht. Een pad van water en grazige weiden. Een staf die is verworden tot een kruis en een kandelaar. Een hemelpoort wijd open aan het eind. Maar eerst de rust. Met brood, wijn, druiven...om tot rust te komen temidden van een donker dal. De Heer is mijn Herder mij zal niets ontbreken. De Heer is mijn Hoop. Hoop komt van mijn Heer. Ik geniet van de kleine dingen, die geven me hoop. De groentetuin die groeit en bloeit onder alle regen die er valt en de zonneschijn tussendoor. De courgetteplanten, komkommers en tomaten moeten nodig de tuin in, maar ik aarzel nog. Het regent zo hard, ik ben bang dat de tere plantjes het begeven. Ik geniet van de uitspraken van zoonlief. Mama ik vind je helemaal lief...dan smelt mijn hart! Morgen gaan we naar het EO event in Marienwaerdt. Lijkt me heel leuk. Er even helemaal uit, met de natuur bezig en genieten van vrienden en zoonlief. Ik maak me ook zorgen. Om de financiën die even niet lopen zoals ik zou willen. Het komt wel weer goed, maar de uitgaven stapelen zich op en er komt weinig binnen. Eind van de maand gelukkig vakantiegeld, dat heft het allemaal wel weer op, maar het is nog twee weken bikkelen. We hebben niets te klagen hoor, er zijn gewoon even veel uitgaven opgestapeld. Nu ga ik genieten van een welverdiende vrije avond! De hele dag in touw geweest om morgen de hele dag uit te kunnen. En nu een boek en thee!

Wantrouwen

Er is iemand extra in ons huwelijk. Al een hele tijd. Eerst was dat de internetverslaving. Toen was dat de buurvrouw, onzichtbaar voor mij, maar tastbaar voor hem. Nu is het iemand anders. Een vrouw. Ze heet Wantrouwen. Ze komt vaak langs. Ik voel haar gaan. Ik zie haar niet. Ze vliegt langs. Ze strooit zaad in mijn hart. Vaak op fijne momenten. Als manlief thuis komt met bloemen. Dan fluistert ze: zo, heeft hij weer wat goed te maken? Of als manlief zegt dat hij van me houdt. Dan zie ik ineens heel groot boven zijn hoofd staan: ben jij de enige tegen wie hij dat zegt? Als hij zijn arm om me heen slaat. Dan gilt ze op hoge toon: geloof hem niet!
Vaak schiet het wortel in mij. Dan word ik cynisch. Dan zeg ik het hardop, wat zij me influistert. Weg zijn dan de fijne momenten.
Ik heb nu een nieuwe tactiek. Ik maak haar bespreekbaar. Ik zeg: ik voel dat ze er weer is. Ik durf je niet te vertrouwen. Het maakt me bang. Manlief vindt dat fijn. Het geeft inzicht. Het is pijnlijk, dat ook. Maar het is wel hoe het is. Wantrouwen vindt dat niet leuk. Ze briest en stampvoet. Ze strooit nog meer zaad: je bent het zelf niet waard, hij vindt je niet leuk, hij doet alsof, geloof me nu, je gaat weer voor het sprookje! Je bent dom! Naïef! Je bent een bitch als je dit soort dingen tegen je man zegt. Hij heeft het ook moeilijk.
Ik houd moed. Ik stel haar gerust. Ik vind het prima dat je er bent. Je bent welkom in mijn leven op dit moment. Het is nodig. Ik omarm je. Soms koester ik je. Want soms is het prettig om negatief te zijn. Je bent er gewoon. Ik kan je niet inslikken, ik kan je niet wegduwen, ik kan je niet wegtoveren, hoe graag ik ook afscheid van je wil nemen. Hoe harder ik dat probeer, hoe hardnekkiger je wordt. Je bent net spam. Ik gooi je niet weg. Je hoort bij mijn leven. Jammer genoeg. Er komt een dag dat we weer afscheid van elkaar nemen. Ik zal je dan een dikke knuffel geven. Je hebt me in laten zien wat mijn gevoel is en hoe ik dat serieus moet nemen. Dat is een zegening, ook al voel ik dat nu niet vaak zo. Ik weet dat het zo is. Ik zal je met veel vreugde uitwuiven. Maar nu mag je nog even blijven. Want je helpt me ook om het doel voor ogen te houden. Om me niet te laten afleiden. Om me echt te laten zijn.

Vertrouwen

Als je man vreemd gaat, wat doet dat dan met jou als vrouw? In mijn situatie wist ik niets van het overspel. Ik wist van de verslaving van mijn man. Daarvoor ging hij in therapie. Verder hadden goed contact met onze buren. De buurvrouw was een wat onzekere vrouw die moeite had met veel dingen in haar leven. Daarvoor kwam ze vaak even bij ons haar verhaal doen. Zelf zei ik tegen manlief: kijk uit met contact met haar, volgens mij is ze verliefd op je. Naïef dat ik was. Geen moment is het in mij opgekomen dat het wederzijds zou kunnen zijn. Manlief kwam ook regelmatig met een verhaal bij mij: toen je net weg was, stond de buurvrouw aan de deur, dat is nu al een paar keer gebeurd, dat kan toch geen toeval zijn. Ik geloofde hem. Vertrouwde hem. Vond het fijn dat hij dit open besprak. Tot een half jaar geleden. Toen biechtte hij op dat hij wél een relatie met haar had gehad. En dat hij geveinsd had open te zijn, om me een rad voor ogen te draaien. Zodat ik er niet achter zou komen. Zodat ik op afstand zou blijven. Want dat had ik wel gemerkt, die afstand. Maar ik weet het aan zijn therapie, die confronterende dingen uit zijn verleden blootlegde. Het maakt me nu vooral zo kwaad en zo verdrietig, dat hij me bewust bedrogen heeft. Het kan me niet zoveel schelen wat hij precies met de buurvrouw uitgespookt heeft. Ik vind het ergste van alles, dat hij mijn vertrouwen geschonden heeft. En dat is ook het meest moeilijk om weer terug te krijgen. Wie zegt er dat hij het echt niet weer gaat doen? O, hij zegt het wel. Maar dat is niet echt geloofwaardig. Hoe kom ik op een punt dat ik hem weer vertrouwen kan? En komt dat punt er ooit nog? Daar ben ik bang voor. Dat het niet lukt. Dat ik deze man niet meer vertrouwen zal. Terwijl er zoveel is wat ons nog bindt. Ik wil niet dat we uit elkaar gaan. Ik wil vechten voor mijn relatie. Maar met zo weinig vertrouwen is het zo hard vechten! Ik vertrouw op God. Ik vind het moeilijk. Rationeel bedenk ik dat ik vertrouw op God. Dat Hij degene is die me nooit meer loslaat. Die me nooit zal laten vallen. Onder mij zijn eeuwige armen. Dat geeft rust. En hoop. Dat is wat ik nodig heb.

Verjaardag

Hallo, daar ben ik weer! Wat een drukke week! Eerst mijn verjaardag. Het was een geslaagde dag. Zoonlief had wat moeite met het feest, maar verzuchtte 's avonds in zijn bedje: en morgen wil ik weer zo'n feest! Ik ben heel erg verwend met bezoek, kaarten en heel veel cadeau's. Het heeft me heel erg goed gedaan. Was ik vorige week best in mineur door wat er allemaal in ons leven speelt, mijn verjaardag was een welkome opkikker. Enige domper was dat twee zussen en mijn vader ruzie maakten en vervolgens voortijdig boos het feestje verlieten. Eigenlijk te kinderachtig om er woorden aan vuil te maken, maar hey, het was mijn feestje! En het is dan beroerd als er mensen zijn die de sfeer verpesten. Ach ja. Gelukkig had ik 's avonds mijn ladies night en die was zeer geslaagd. Wat een gekakel en gezelligheid! Heerlijk gefondued met chocola en vers fruit! Wat een zegeningen als je dan concludeert dat je heel veel lieve, hartelijke vriendinnen hebt! Een warm bad, zo voelde het. Op Koninginnedag even naar de kleedjesmarkt hier in de wijk en de rest van de dag in de tuin, want ik had zoveel planten gekregen! Het wordt steeds voller in onze nieuwe tuin en dat is heerlijk! Wel pecht dat de poes van de buren mijn pas ingezaaide wortelbed helemaal omgespit heeft. Helaas, kan ik overnieuw beginnen. En ze kwamen net op! Iemand nog tips tegen katten in de (moes)tuin? Ik kan niet wachten tot half mei, mijn vensterbank puilt uit van de courgetteplanten, komkommerplanten, de tomaten doen het nog niet zo heel goed, maar wat lijkt het me leuk om alles naar buiten te verplaatsen! Ik ben heel benieuwd, het wordt de eerste keer dat ik op de volle grond groente en fruit ga kweken. Tot vorig jaar woonden we in een appartement, waarbij we het hele balkon volbouwden, maar dat is toch anders! We gaan het meemaken. Ik geniet nu van een dagje vrij, na twee intensieve werkdagen. Mijn moeder bracht een oude zinken wastobbe mee, die ga ik vullen met grond en veldsla. Leuk karweitje voor vanmiddag.